Creative arts

Lekcja w Polsce:

• Dzisiaj będziemy mówić o naszych lokalnych tańcach. Znacie jakieś?

• Krakowiak!

• Bardzo dobrze. Coś jeszcze?

• Mazur!

• Polka!

• Nieprawda bo Polka jest z Czech!

• To prawda, ale powiedzmy, że porozmawiamy o tych, które się u nas w tradycji tańczyło

• Polonez!

• Oberek!

• Świetnie! Kto chce pokazać któryś z nich? (Pojawia się las rąk)

Realne? Nie sądzę. Być może niektóre nazwy pojawiłyby się w naszych podstawówkach, ale żeby znać i pokazać? Nie ma opcji. Maturzyści być może pokazaliby Poloneza.

Czekało mnie w naszej ghanijskiej szkole trudne zadanie: poprowadzić lekcję o lokalnych tańcach. Jakim cudem? - pytałem sam siebie. Przecież nie wiem co tu się tańczy. W podręczniku było parę nazw, ale nawet nie byłem pewien jak je przeczytać. Z europejskimi może bym sobie jakoś poradził, ale lokalnych nie znam nawet w Polsce, a co tu mówić o Ghanie. Kusiło mnie więc by zamiast tego opowiedzieć im o walcu, czy nawet makarenie co by oficjalnie poszerzyć im horyzonty, a tak naprawdę zwyczajnie ”przepękać” niewygodną lekcję. Dużym problemem byłby jednak brak prądu by puścić muzykę, a telefon jest na to zbyt cichy. Postanowiłem jednak zaryzykować, że ktoś z nich będzie znał lokalny taniec. Słyszałem, że mają w szkole klub taneczny, to może trafi się na lekcji taki osobnik. W razie czego zatańczymy zorbę czy innego kankana.

Wiecie co się okazało? Wszystkie dzieci znały lokalne tańce, a jak przyszło do demonstracji to walczyły o miejsce przed tablicą by je pokazać. Równie mocno chcieli grać na bębnach, które specjalnie w tym celu zabraliśmy z pokoju nauczycielskiego. To była naprawdę głośna lekcja, ale nikt się nie skarżył, a wręcz inni nauczyciele mówili, że było świetnie, choć przecież hałas musiał im przeszkadzać. Oni po prostu kochają tu taniec. Dowiedziałem się też, że mają tu podział na tańce żeńskie (np. Simpa), męskie (np. Awoba- czyt. Ałoba) i mieszane. Czasami wykorzystują do nich przedmioty, np Awoba przypomina walkę szermierczą z użyciem patyków.

Jedyny problem w tej lekcji był taki, żeby ją skończyć, bo chcieli grać i tańczyć dalej.

Może i nasze dzieci warto by było nauczyć paru tańców? Tylko kto miałby to zrobić?