Lato w pełni. O tej porze przez wiele lat jeździłem do Zasadnego. Niestety, coraz częściej tak się zdarza, że człowiek przestaje być panem własnego czasu. Żeby osłodzić sobie brak sięgnąłem do tekstu, napisanego w ubiegłym roku. W konkursie "Polska mało znana" zajął drugie miejsce. Na stronę, gdzie został zamieszczony, prawdopodobnie mało kto zagląda. Tu z pewnością wielu czytelnikom odświeży wspomnienia.

Mistyczne Zasadne

Kiedyś 100 m poniżej domu kończyła się droga. W domu kuchnia z małym stołem, przy którym zawsze mieszczą się wszyscy. Stąd pierwszego dnia wychodzi się rano na Gorc, by przywitać góry. Ostatniego idzie się w to samo miejsce na pożegnanie. Obok domu potok. Wieczorami towarzyszy niekończącym się gawędom i kołysze do snu. Zestraja się z dźwiękiem gitary, gdy próbujemy do znanej melodii ułożyć nowe słowa, opisujące kolejną przygodę. Ściany domu słyszały ich wiele. O jeleniu widzianym na Wierchach. Poziomkach i dziku w Studziankach. Kłodzie drewna, co zawaliła się pod Tomkiem w Dolinie Kamienicy. Czterometrowym śniegu na Średniaku. Mgle, w której zabłądziliśmy pod Mogielicą... Kiedyś znajoma zapytała: co takiego jest w tym Zasadnem, że moje dzieci ciągle chcą tam wracać. Nic - odpowiedziałem. Droga się kończy. Ale to nic od lat ciągnie. Sprawia, że przynajmniej dwa razy w roku chcemy tam być. Pytali: nie nudzi was jeżdżenie tyle lat w to samo miejsce? Nie. Bo zawsze jest inaczej. Piękniej.

 

(Mistyczny stół i pieczony na zakończenie pobytu chleb)

Ps.

Nie myślcie, że nagroda za tekst została skonsumowana. Mieliśmy lecieć do Anglii. Jedynym możliwym dla mnie terminem była końcówka września. Wszystko zostało nagrane. Plecaki prawie spakowane. Zadzwoniłem do sponsora nagrody (Centralwings) i... wtedy zaczęły się schody. By wykorzystać bilety trzeba było dopłacić do nagrody prawie 1000 zł na różnego rodzaju opłaty. W dodatku jedynym możliwym sposobem zapłaty była karta kredytowa, której nie mam. Bilety do dziś leżą w szufladzie. A ja na hasło "tanie linie lotnicze" dostaję nerwowych drgawek.