Brzeźnica – Łękawa

Myśl dnia: Kto by tracił czas na zmartwienia, kiedy lśni rosa, liście szeleszczą, a niebo odbija się w kałuży.

W lesie okaleczone sosny płaczą żywiczymi łzami do przygwożdżonych puszek. [Ktoś zauważył, że dzisiaj próbuje się zużytkować człowieka na podobieństwo tych okaleczonych drew. Miał chyba rację...] Gościnnie idący z nami ks. Janusz mówił właśnie o degradacji życia rodzinnego. – „Małżonkowie mają święte prawo do wychowania i formacji swych dzieci. Każda jego negacja, usankcjonowana nawet ustawodawczym numerem, będzie gwałtem. Zraniona sosna cierpi i płacze żywicą. A człowiek? – kto zbierze jego łzy i tragedie?”

- Na pielgrzymce nikt nie zginie – pociesza zapłakaną „sierotkę” sędziwy brat. Zgubiła wszystkie pieniądze, zostawiła gdzieś bagaż. Ktoś szybko jednak zrobił składkę, postarał się o koc i niezbędne rzeczy. – „Szłam więcej z gapiostwa. – zwierzała się z płaczem – Życzliwość ludzka nawróciła mnie. Pielgrzymka to nie kupa religijnych maniaków, jak mi mówiono na uczelni. Widzę tu profesorów, robotników, studentów... Zacznę żyć od nowa. Spotkałam Boga. Zaczynam wierzyć w człowieka.”

[W tym roku mało było widać zakonnych habitów. Odgórny zakaz ograniczył ich liczbę do około 80. W poprzednich latach liczyliśmy ich na setki.]

Nasza siostra umiała modlić się z dziećmi, zaskakiwała poezją, zabawiała na postojach, naprawiała rozpadające się buty, reperowała plecaki, montowała koła rozklekotanych wózków...

W Łękawie było zbyt ciasno, dołożyliśmy więc 3 km do gościnnego Stoku. Czekały na nas nawet końskie zaprzęgi, by podwieźć do odleglejszych zabudowań. Urzekająca gościnność... Może dlatego, że nocujemy tu dopiero drugi rok?

W wieczornej Eucharystii uczestniczyła cała parafia. Nie byliśmy intruzami, ale wspólnotą pielgrzymującego Kościoła. Podczas wędrówki również my potrzebowaliśmy świadectwa.