O to, aby uczniowie «stanowili jedno», Chrystus modlił się do Ojca w przeddzień swej męki (por. J 17, 20-23). Ta modlitwa nas zobowiązuje, stanowi też nieodwołalne zadanie dla Kościoła, który czuje się powołany, aby wszelkimi siłami dążyć do jego jak najszybszego zrealizowania. Albowiem «pragnąć jedności znaczy pragnąć Kościoła; pragnąć Kościoła znaczy pragnąć komunii łaski, która odpowiada zamysłowi Ojca, powziętemu przed wszystkimi wiekami. Taki właśnie jest sens modlitwy Chrystusa: 'ut unum sint'» (Ut unum sint, 9).

3. Droga ekumenii nie jest z pewnością drogą łatwą. W miarę jak postępujemy naprzód, łatwiej dostrzegamy przeszkody i wyraźniej uświadamiamy sobie trudności. Można odnieść wrażenie, że nawet samo sformułowanie celu dążeń przez uczestników różnych dialogów teologicznych, które Kościół katolicki prowadzi z innymi Kościołami i Wspólnotami kościelnymi, staje się w niektórych przypadkach źródłem narastających problemów. Perspektywa pełnej widzialnej komunii może czasem być źródłem dotkliwych zjawisk oraz reakcji ze strony tych, którzy pragną za wszelką cenę przyspieszyć proces jednoczenia, lub też tych, których zniechęca długa droga, jaką mamy jeszcze do przejścia. My wszakże w szkole ekumenizmu uczymy się przeżywać ten okres przejściowy z pokorą i ufnością, zachowując świadomość, że jest to proces nieodwracalny.

Pragniemy razem przezwyciężać różnice i pokonywać trudności, chcemy wspólnie uznać niedociągnięcia i opóźnienia na drodze do jedności, chcemy na nowo wzbudzić wolę pojednania tam, gdzie wydaje się zagrożona przez nieufność i podejrzenia. Wszystko to jest możliwe — wewnątrz samego Kościoła katolickiego oraz w jego działalności ekumenicznej — jeśli będziemy przeświadczeni, że nie ma innego wyboru, ponieważ «ruch na rzecz jedności chrześcijan, nie jest jakimś tylko 'dodatkiem', uzupełnieniem tradycyjnego działania Kościoła. Przeciwnie, należy on w sposób organiczny do całości jego życia i działania» (Ut unum sint, 20).

4. Niczym latarnia wskazująca drogę w mroku podziałów odziedziczonych po wielu stuleciach, w których popełniano grzechy przeciw jedności, niezłomna pozostaje nadzieja, że Duch Chrystusa będzie nas wspierał w tej drodze, lecząc nasze słabości i zaniedbania, ucząc nas realizować w pełni przykazanie miłości: «Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali» (J 13, 35).

Moc miłości przybliża nas do siebie nawzajem i usposabia nas do słuchania, dialogu, nawrócenia, odnowy (por. Unitatis redintegratio, 1). W ten właśnie kontekst bardzo trafnie wpisuje się zasadniczy temat obecnego zgromadzenia plenarnego Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan: «Duchowość ekumeniczna».

Źródło:  Przesłanie Jana Pawła II do zgromadzenia plenarnego Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan - 3.11.2003

(W dniach 3-8 listopada 2003 r. obradowało w Watykanie zgromadzenie plenarne Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan, poświęcone duchowości ekumenicznej. Do uczestników zgromadzenia Ojciec Święty skierował przesłanie, które odczytał przewodniczący Rady kard. Walter Kasper.)