Liczyłek na ta kniga. Że to bydzie coś. No i niby cosik w nij jes, ale jednak bardzij żech sie nióm rozczarowoł, niż podjaroł.

Pómys jes kapitalny. Przeca tytułowy bohatyr to tukej słówiański duszek dómowy (po ślónsku godo sie na takigo "jaroszek"), kiery kumpluje sie z jednóm pofyrtanóm połednicóm.

Downe, ryligijne wierzynia słówiańskie, ślónski folklor (kiery przeca miyndzy inkszymi z nich wyewoluowoł) i schymaty znane kożdymu z nos z bojek i baśni, fajniście sie tukej ze sobóm łónczóm. Przinajmij na poczóntku.   

Bydóm sam i utopce, Dziod Borowy, a nawet i heksa, kiero przeca downo, downo tymu była takóm wachtyrzkóm zaświatów (niykierzy nawet godajóm, że boginióm śmierci), ale tukej łokozuje sie dobrotliwóm ómóm, co to naszym bohatyróm raczyj pómogo niż szkodzi...

Niby wszysko fajnie (łopis takigo jednego jeziora, w kierym sóm potopióne skarby to istny majstersztyk autorki!), ino że potym trocha te tympo siednie. Pómysły sie kóńczóm i zaczyno sie cióngniyńcie historii na siła.

Jo wjym, fajnie mi sie godo. Jak żech jes taki móndry, niych lepij sóm co lepszego napisza, pra?

No ja. Ino że widzicie, takiymu Górewiczowi w knidze ło Borku i słowiańskich bogach (spóminoł żech Wóm łó nij tukej) poszło lepij. Łod dechy do dechy sie ta jego publikacjo czyto i czyto, i łoderwać sie niy idzie. Magdalynie Sprenger sie to niystety niy udało.

Słabe sóm tyż malunki Marcina Rembowskiego (Rymbowskigo). Szkolne, szkicowe. A przeca wiela niy czeba było, coby te jego ilustracje wyglóndały jak te szancerowe klasyki.

- Śmiało chopie! Kónkretnie! Rubo, łodważno krycha i bydóm kadry jak ta lala! - aże sie chce ryknóńć, coby artysty zmotywować. Dać mu tyn szwung, pewnoś i łodwaga, kieryj mu ywidyntnie brakło...

Ale wiadómo. To pisza jo. Stary kóń, do kierego ta kniga niy jes adresowano. Zoboczymy, jak zareagujóm na nia sioszczyniec abo sioszczynica, dlo kierych żech jóm kupiół. Ich może zachwycić.

Mie niystety tym razym zachwyt dany niy był.