Choć Dwa miało trzy literki w sobie. Czuło się samotne więc pomyślało sobie. Znajdę sobie przyjaciela co mi szkodzi. Więc zaczęło się rozglądać gdzie by tu przyjaciela złowić. Dwa spotkało tak na skraju. Jedyneczkę chudą w ciało. Więc zaczęło do niej zdaniem. Bądź mym przyjacielem bo razem. Nikt z nas nie będzie smutny. Kupą raźniej jak to mówią. Podaj rękę to wystarczy. Jedynka do góry wzniosła oczy na to. Nie bądź taka mądra proszę. Ja samotna jestem zawsze. Nie potrzeba mi kompana takiego jak Ty - bo jesteś zarozumiała. Dwójka smutna poszła w przód. Pomyślała cóż za wielka strata. Zobaczę więc kto na przedzie się obraca. Nad rzeczką w trawie leżała sobie Trójka taka wesoła dama. Uśmiechała się do siebie. I też czasem patrząc w górę uśmiechała się do wróbla który latał za motylem. Trójka taką radość miała bo kibicować takim harcom lubiała. Dwójka idąc już z daleka. Pomyślała tu zwycięstwo na mnie czeka. Ta wesoła postać jakże przyjacielem mym zostać zapragnie. Biegnąc krzyczeć tak zaczęła. Przyjaciela szukam może Ty nim będziesz - daj Boże. Trójka odpowiedź taką dała. Jestem inna od kaczuszek i wróbelków i też dwójek tak obficie. Jakże z Tobą mogłabym przyjaźni zawżeć nicie. Dwójka w swym poszukiwaniu wnet straciła zapał cały. Przyjaciela dla mnie tak na tym świecie byłby brak ? Tak posępnie i nieczule powróciła na swój podwórek. Wnet patrzy tuż za bramą stoi Zero pięknie ubrane. Dwa myśli sobie nie możliwe. Ono tutaj. Przecież zero nie istnieje. Ono na to tak jestem Zerem ale przyjaciela szukam. Zostań nim proszę bo już tego szukania nie zniosę. Dwójka jakże uradowana raptem z krzykiem się odezwała. Tak Tak Tak mój kochany już otwieram Ci moje bramy. Z tego wiersza moral taki. Jak Dwójeczka są ludzie tacy. A za bramą stoi On.