Kiedy byłem chłopcem, prowadziłem życie godne syna Hutnika. ;) Znalazłem raz starą formę, w której z wielkim zapałem zacząłem odlewać żołnierzyki, zbierając po okolicy ołów i przetapiając go w kuchennym piecu. Czasem metal nie wypełnił całej formy i żołnierzyk wychodził bez nogi lub bez ręki – musiał wtedy trafić do ponownego przetopienia. Ale nawet taką ułomną figurkę żal mi było wrzucać do tygla... Przypomniało mi się to przy wczorajszym czytaniu z Księgi Malachiasza: "Albowiem On jest jak ogień złotnika (...) jakby miał przetapiać i oczyszczać srebro, i oczyści synów Lewiego, i przecedzi ich jak złoto i srebro." (Ml 3,1-4)

Ile jest w nas oporów przed takim przetopieniem? Wejść do tygla to pozwolić na całkowite rozpłynięcie się mojego „ja” – majątku, zdrowia, władzy, chwały, a nawet pamięci po mnie. Może się to kojarzyć z całkowitą anihilacją i utratą tożsamości – bo gdy wszelka władza nad życiem się skończy, pozostaje czeluść niemocy i śmierć, po której nawet w pamięci innych przeminę. Był żołnierzyk i go nie ma – pozostaje tylko bezkształtna, płynna magma. Ale nadal istnieje coś, co stanowiło jego materialną tożsamość: każdy atom metalu. Bo właśnie te atomy łączą się w nowej formie, uzupełnione o wszelkie braki. Tak zmartwychwstają nowe żołnierzyki...

Oczywiście atomy są tylko metaforą tożsamości. Nie o materię tu idzie. Lęk przed dezintegracją i zapomnieniem jest śladem naszej nieśmiertelności. Żaden byt śmiertelny tego lęku w sobie nie nosi, tylko człowiek. Jednak im bardziej kurczowo się tego lęku trzyma, tym trudniej o odrodzenie – pozostają formy wybrakowane, które i tak pójdą na śmietnik. Dopiero zgoda na całkowity „przemiał” daje nadzieję na odrodzenie. Między jedną a drugą formą istnieje czas przejścia – perspektywa roztopienia się we wspólnym tyglu: śmierć. I próba ognia, w którym każde zanieczyszczenie zostanie oddzielone.