nieskończone cierpienie

P R Z Y Z W O L E N I E

Na WIECZNOŚĆ ŻYCIA NIE DO ZNIESIENIA

             22.09.1993

 

Niech trwa poczucie nieskończonego cierpienia.

 

Niech trwa ból życia nie do zniesienia.

Niech trwa nieskończenie, choćby całą wieczność, jeśli Ty tak chcesz, Królu mój!

 

Niech trwa słabość nie do przezwyciężenia. Słabość coraz większa, choć nigdy nie większa, bo w każdej chwili nie do zniesienia, bez możliwości ulgi.

 

Niech trwa bezradność moja, nieumiejętność cierpienia, niemoc zniesienia choćby jeszcze tylko jednej chwili bólu.

 

Nich brzydota tego świata, otoczenia rani mnie śmiertelnie bez możliwości pozbawienia mnie życia.

 

Niech dźwięki, słowa, hałasy przebijają moje ciało najboleśniej, najdotkliwiej.

 

Niech moje ciało rozpada się z głodu, z bólu, z pragnienia. Niech usycha. Niech życie z niego ucieka i pozostawia mnie samą bez żadnego ratunku, bez możliwości pomocy, bez współczucia, bez żadnej pociechy.

 

Niech trwam w tym konaniu choćby całą wieczność, PEWNA, że nic na tym świecie, żadna zmiana, żadna radość nie jest w stanie zaspokoić mojego pragnienia kochania. Nic, poza cierpieniem nie do zniesienia, konaniem, którego nienawidzę.

 

Niech trwa moja zależność od innych, niemożność ucieczki. Niech nie ona rani najboleśniej, jak rani. Niech będzie najdotkliwsza w każdej chwili, i nie do zniesienia na wszystkie możliwe sposoby, abym nie mogła nigdy się do tego przyzwyczaić, niczego przewidzieć, niczemu zapobiec.