by kochać

Potrzebna odrobina szaleństwa, żeby kochać

26.02.1993

 

Nie umiałabym żyć, gdyby nie można było wciąż więcej kochać!

Do tego konieczna jest odrobina szaleństwa-

WIARA, że można kochać jak nikt inny na świecie!

 

     Oszaleć najspokojniej na świecie.

     Oszaleć motylami na śniegu.

     Żonkilami, które umierają, bo chcą.

     Zmęczeniem, które jest SAMĄ MIŁOŚCIĄ.

     Radością Wielkiego Postu, bo pościć

     to wyrzec się wszystkiego, co nie jest

     SAMĄ RADOŚCIĄ- UFNOŚCIĄ NADZIEI!

 

Gdyby nie można było wciąż więcej kochać,

Nie żyłabym, bo nie miałabym czym oddychać.

Miłość jest powietrzem.

Żeby żyć, trzeba oddychać. Żeby Żyć, trzeba kochać.

 

     Oszaleć biorąc z własnej woli Krzyż,

     którego nie możne udźwignąć- Krzyż Chrystusa,

     krzyż każdego człowieka.

 

     Oszaleć, żeby zobaczyć, że moim krzyżem jest

     lęk przed miłością, zupełnym oddaniem.

 

To, co nie jest miłością, jest MOIM KRZYŻEM.

Na nim umarł Bóg- Człowiek.

Umarł, żeby nikt NIE MUSIAŁ umierać

z lęku przed miłością, przed śmiercią.

 

     Oszaleć to wybrać Drogę,

     która jest Życiem i Prawdą.

 

Wybrać to wciąż wybierać,

Żeby wciąż więcej kochać!

Żeby żyjąc stawać się miłością- pragnieniem Boga.