nie ptak

Panie

to przecież buk

a płacze

 

jakby dar łaski barw

za kruchy

żeby mocarny pień

mógł mu podołać

 

A Ty

coraz wymyślniejsze barwy

uśmiechem mu przypinasz

 

a on

oniemiały ze szczęścia

prosi ziemię

długimi milczeniami

żeby przyjęła trochę oszalenia

bo dla niego za wiele

ba aż tyle że na odlot

a przecież

on nie ptak