impresje

 

Lato

30.08.1994

 

Lato. Przestrzeń. Tęsknota. Ciasnota. Uśmiech. Nowy dzień. Dzięki za płacz. Uwielbienie i pieśń.

 

Ty. Do Ciebie. Przez Ciebie. W Tobie. Możność. Nikt mi Ciebie nie może tutaj ograniczyć. Nigdzie. Nikt mnie nie może Tobie odebrać. Nigdy. Nawet Ty.

 

Okno pełne słońca. Ból oczu. Słońce pełne okna. Effatha! Zobacz miła, czym jest prawdziwa ciemność.

 

Pragnienie. Samo. Daj Boże! Przecież to Ty sam. Życie tego lata stało się Słowem wypowiadanym nieustannie, aż do samej miłości.

 

Ból całego człowieka. Życia. Śmierci. Lata. Domu. Zmartwychwstania. Jezusa, który króluje. Żebraka, który nie wie czego oczekiwać. Nie oczekuje.

 

Imię Twoje. Ukochanie moje. Imię moje. Ukochanie Twoje. Pożądanie. Żeby tak nie było nic innego...

 

Skała. Dotyk. Może śmierć. Może życie. Jeszcze raz. Tysiące razy. Konieczność taka. Łaska konieczności. Żeby móc się nie powtarzać, już nigdy. Żeby móc. Moc słabości, nicości, niemocy, bezradności, bólu.

 

Lato. Uśmiech samotności. Bardziej cichości. Łagodny jak Baranek. Wyspy skarbów w zasięgu ręki. Ręce moje pełne Twoich Rąk, Ukochany!