całą nieufnością

 

Zrezygnować z ratunku- DAĆ SIĘ URATOWAĆ

7.08.1993

 

zawierzenie się Bogu to jest jak wypuszczenie z rąk ostatniej deski ratunku, po to, aby DAĆ SIĘ URATOWAĆ. Może właśnie dlatego trzeba najpierw stanąć nad brzegiem przepaści, lecieć w dół i pochwycić się czegoś, co ZDAJE SIĘ być ratunkiem.

 

Trzeba wciąż ryzykować jeśli się chce wciąż bardziej ufać Bogu, wciąż bardziej kochać. Jeśli się chce dotrzeć do bezgraniczności już tutaj, na ziemi. A na dobrą sprawę każdy o tym marzy.

 

Gdy się wypuści z rąk tę ostatnią deskę ratunku /ostatnią w danej chwili i sytuacji/, okazuje się, że się nie tonie, nie pogrąża w przepaści, nie roztrzaskuje o skały, tylko się WZLATUJE!

 

Ale dopóki nie zawierzy się Bogu na tyle, aby to zrobić, nic nie będzie wskazywać na to, aby było możliwe utrzymanie się w powietrzu wbrew sile grawitacji.

 

Dlatego jest to wiara.

Dlatego trzeba uwierzyć, aby się dowiedzieć prawdy i aby wszystko, co jest, nawet każda wątpliwość, utwierdzały tylko w prawdzie, w Bogu, w miłowaniu i w radości życia, już tu, na ziemi.

 

KOCHAJ MNIE CAŁĄ NIEUFNOŚCIĄ

28.03.94- Wielki Poniedziałek

 

-          Panie Boże, kto potrafi TAK CI UFAĆ?

Przecież znasz moją nieufność!

-          KOCHAJ MNIE CAŁĄ NIEUFNOŚCIĄ!

ALE KOCHAJ MNIE!

Miłość jest większa od wszystkiego i wszystko przemienia. Wszystko jest i dzieje się tylko dla miłości, nawet, jeśli to wygląda na sprzeciwianie się miłości. Jeśli ktoś sprzeciwia się miłości, traci miłość, ale jeśli coś w tobie sprzeciwia się miłości, to jeszcze nie znaczy, ze ty się jej sprzeciwiasz. Ty możesz zgodzić się z odczuciem swoim albo i nie. MOŻESZ SPRZECIWIĆ SIĘ SOBIE, SWOJEJ NIEUFNOŚCI, OBAWIE, LĘKOWI, A NAWET BÓLOWI. MOŻESZ SPRZECIWIĆ SIĘ ZAWIERZENIEM MOJEJ DOBROCI I KOCHANIU CIEBIE, wbrew swoim odczuciom.