autobiografia

 

CZYTAJĄC „DALSZE OKOLICE” CZESŁAWA MIŁOSZA  14.11.1992

 

Nie jestem stara ale poznałam starość

od strony rozpadającego się ciała

i ulgowego biletu /to ma być ulga!/

do końcowej stacji życia

dokąd musi mi towarzyszyć

ktoś niecierpliwie żywy

kto ma jeszcze tyle do zrobienia w życiu a musi...

 

Mam trzydzieści cztery lata

i dokładnie połowa mojego życia była kaleka

Nie jestem tylko pewna która połowa

Nie jestem pewna czy tylko połowa

Kalectwa jestem pewna bo nigdy nie byłam tak zdrowa

 

 

W umieraniu dotarłam aż do pasji życia

w obydwu znaczeniach słowa PASJA

Nie potrafię nadać temu imienia

ale każdy ból utwierdza mnie w tym

że miejsce na którym stoję jest święte

chociaż „straszne jest to miejsce

dom Boga i brama niebios”

 

Codziennie wyśpiewuje mnie sobie

zupełnie nowa pieśń nad pieśniami

która wielbiąc Boga nie prosi o to czego bym chciała

ale o to co jest

i każda modlitwa jest wysłuchana

 

jestem najsłabszym człowiekiem na świecie

i nie chcę żeby kiedykolwiek było inaczej

Powoli i z trudem przekonuję o tym moje ciało

które odpadając po kawałku

odsłania we mnie Chrystusa schodzącego z Góry Tabor

 

Boję się jutra ale jutro jest zawsze dzisiaj

i mój lęk tak jak grzech jest zawsze przede mną

Patrzę mu prosto w oczy bo już wiem

że może mnie zabić i nic mi nie zrobi

Przyznaję się do lęku tak jak do grzechu

bo tyko tak można na się nie bać

 

Nie wiem czy napisałam w życiu chociaż jeden dobry wiersz

Jeżeli nic po mnie nie zostanie

będzie to najwięcej na świecie

co mogłabym w życiu zrobić i ofiarować innym

 

Każdy dzień jest odświętnie bolesny

gromadą codziennych bólów

które tworzą wspólnotę utrzymując mnie przy życiu

 

dostałam od życia bardzo dużo

dostałam  życie nie na swoją miarę

aby się przekonać ze nicość jest tylko nicością

i że mogę w to wierzyć jeśli mam ochotę

 

MAM

 

Wierząc doświadczam że nie koniec na tym

Wołaniem „Boże mój, Boże, czemuś Mnie opuścił?!”

zaczyna się....