Ślepi miłośnicy piękna

 

Ślepi miłośnicy piękna                       31.08.92

 

Jak cudownie, że róże umierają.

Ich olśniewające piękno

                   naznaczone jest przemijaniem

 aby zapatrzeniem przenikać i przeniknąć

 intensywność piękna trwającego wiecznie

 i pięknieć w tym zapatrzeniu.

 

Gdyby róże nie umierały

ich piękno byłoby martwe,

nie przykuwałby oczu i serca z taką mocą

• mocą wyczuwanego w nich przemijania.

 

W przemijaniu, w zmienności

Jest MOC NIEŚMIERTELNOŚCI

która nie ma nic wspólnego z martwym pięknem,

zastygłą w kamieniu wizją szczęścia,

ale jest pełnią życia, Pulsowaniem, Ruchem,

przelewaniem się piękna w piękno

i przenikaniem się różnobarwnych radości.

 

Umierające piękno tego świata

jest znakiem doskonałego Piękna Miłości

 

Róże modlą się za nas umierając.

Modlą się, aby żal za umierającym pięknem świata

nie pozostawił nas martwymi,

utrwalonymi na wieczność w pąku,

który nigdy już nie rozkwitnie.

 

Róże modlą się, aby ich umieranie wyzwoliło

perłę zapatrzenia w chwili rozkwitu,

aby mogła umrzeć w nas jeszcze jedna róża,

którą chcieliśmy zachować dla przyjemności

-bezmyślni zaślepieni sobą miłośnicy róż.