Czyli jeden z naszych ulubionych tematów :P. Często zastanawiam się, gdzie jest granica między zwykłym rozmawianiem o kimś a obgadywaniem. Myślę, że bardzo trudno jest postawić taką granicę, ale może dobrym kryterium byłoby pytanie: co czułaby osoba, o której mówimy, słysząc naszą wypowiedź? A może dosadniej: co ja bym czuła, gdyby ktoś tak mówiłby o mnie? Kochaj bliźniego jak siebie samego! W każdym człowieku zobacz Chrystusa! - mówi Ewangelia. Jak trudno to stosować wśród naszych uprzedzeń, antypatii, skłonności do osądzania. Ale warto próbować.

Często "jeździmy" po osobach, których intencji tak naprawdę nie znamy, które oceniamy według własnej wygody. Mówimy: "moja matka, taka, owaka, nie chciała mnie puścić gdzieś wieczorem", a ona dba o bezpieczeństwo swojego dziecka albo pilnuje, żeby wypełniło swoje obowiązki. Może zamiast: "Wredna nauczycielka zrobiła niezapowiedzianą kartkówkę i przez nią dostałam pałę", lepiej spojrzeć czasem krytycznie na siebie i powiedzieć: "Głupi człowieku, trzeba było się systematycznie uczyć" :P. A nawet jeśli mamy rację, może lepiej pewne rzeczy zachować dla siebie?

Kiedy obgadujemy, plotkujemy, krzywdzimy nie tylko osobę, o której mówimy, ale także siebie. Gdy mówimy o kimś negatywnie, często gromadzi się w nas uczucie nienawiści, złości, pychy (no bo ja jestem lepsza niż on czy ona), a uczucia te niszczą człowieka od środka, oddalają od Boga i od ludzi.

Walczę ostatnio z tym, żeby nie włączać się do grup obgadujących kogoś, ale jest coś jeszcze trudniejszego - jak takiej grupie powiedzieć: Przestańcie! Dajcie spokój! Ta osoba nie jest w żaden sposób od Was gorsza, ma prawo do własnych poglądów, zachowań itd.? I z tym pytaniem Was zostawię, może wiecie jak taką sytuację rozwiązać? Chyba trudno tu o gotowe rozwiązanie...

 

PS. Jakby co piszę też trochę do siebie, żeby nie było że stawiam się ponad Wami, czy coś :P Może w komentarzach napiszecie jakieś swoje przemyślenia?