Gdy kocham Boga rośnie moja wolna wola.

Wtedy rozpoznaję jej zniewolenia i każde z nich staje się dla mnie nie do zniesienia. Czuję, że jej jedynym pragnieniem jest wierność Bogu, ta jedyna wolność mojego istnienia.

Gdy się ono nie spełnia, potykam się i błądzę, a życie zaczyna sprawiać mi ból - każdy ruch, każdy oddech... Tym zmusza mnie do przywrócenia jej wolności: do rozpoznania popełnionego błędu lub grzechu, do żalu za nie i do odrzucenia ich, przez co oczyszcza, porządkuje i wprowadza w płynny ruch mnie i moje życie.

Dziękuję, Panie, za to, że ją mam. To dar miłości.