Im więcej kocham Boga, tym mniej potrafię bez Niego żyć.

Gdy zgubię z Nim kontakt, zatrzymuję się i czekam. Nie mam siły, żeby zrobić kolejny krok, powiedzieć następne słowo, wyciągnąć rękę, dotknąć i wykonać nią coś. Każdy oddech boli i napełnia mnie smutkiem. Widzę tylko przez mgłę i niewyraźnie słyszę. Opuszczony przeze mnie świat zasypia.

Im więcej kocham Boga, tym bardziej staje się On dla mnie jedynym zasilaniem i jedynym powodem. Wszystkie inne tracą nade mną moc. Złączona z Nim budzę się do prawdy, do miłości, do życia. A świat ożywa razem ze mną.

Jedynie miłość jest stwarzaniem.