Kochając Boga uwalniam się od siebie.

W lustrze widzę to, co stworzył, a mój głos jest nadanym mi przez Niego dźwiękiem... Moje oczy i myśli odrywają się lekko ode mnie, dotykają i przenikają pochodzący od Niego, otaczający mnie świat, w który wchodzą też moje kroki, i o który troszczą się moje ręce, przez co i one przestają być moje... A gdy się zatrzymam, Bóg podchodzi i bierze mnie w swoje ramiona. Wtedy czuję i wiem, kim jestem.