Gdy kocham Boga, spotykam ludzi.

Mają serca, które czują i oczy, które widzą. A ich słowa nasycone są prawdą. Słyszę ją i daję odpowiedź. Nie wiem skąd. Choć jest czasem bez słów, oni słyszą ją i dają odpowiedź. Widzę każdy ich gest, ruch głowy i ust, zauważam ich krok, jego lekkość i ciężar. Wiem, co znaczą. Nie wiem skąd.

Są blisko mnie. Lecz na tyle, by między nami zmieścił się Bóg. Nie odpycha nas strach i nie przyciąga zło. I każdy jest wciąż na swoim miejscu. Daje to, co potrafi dać i dostaje to, co potrafi przyjąć. A gdy wracam do domu, choć jest pusty, nadal czuję, że są. I nie ma we mnie pustki.