Jezus, nauczając rzesze, mówił: «Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok». Potem, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie». (Mk 12, 38-44)

Stawienie się w obecności Bożej: Uświadom sobie, że stajesz przed Panem, że będziesz
z Nim rozmawiał i słuchał tego, co On ma Ci do powiedzenia. Otwórz się na działanie Ducha Świętego. Proś, aby On pomógł Ci przeżyć to spotkanie jak najowocniej, w możliwie największym otwarciu na Słowo Boże.

Modlitwa przygotowawcza zwyczajna: Proś Boga, Pana naszego, aby wszystkie Twoje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały Jego Boskiego Majestatu (św. Ignacy Loyola, ĆD nr 46).

Prośba o owoc tej modlitwy: o odwagę uważnego badania swojego serca i gotowość do codziennego nawracania się.

Obraz do modlitwy: Przysiądź się obok Jezusa, w świątyni jerozolimskiej, patrz na rozgrywające się wydarzenia. Dobrze wytęż swój wzrok i słuch, aby być aktywnym uczestnikiem tej sceny.

1. Powłóczyste szaty.

Czasem, kiedy bierze się do ręki Ewangelię, czytane Słowo nas uwiera. Chętnie podążamy za myślą: „ ja nie jestem taki, jak mówi Jezus…ale za to inni…o tak…oni są właśnie tacy obłudni, okropni, nieuczciwi…wypisz – wymaluj, jak uczeni w Piśmie z Jezusowej przypowieści.”

Wydaje się, że taka pokusa może towarzyszyć dzisiejszej lekturze – bo Jezusowe słowa są twarde i trudne, bardzo zasadnicze.

Może jednak warto czytać to Słowo w swoim kluczu – zapytać siebie – a ja? Czy ze mną nie jest tak, że lubię być gwiazdą na mniejszą lub większą skalę, że lubię być w centrum zainteresowania, lubię pochwały, komplementy i „pierwsze krzesła” przy stołach?

Popatrz na siebie, tak bardzo uczciwie – jak to było w tym tygodniu, który się skończył: w pracy, w domu, w towarzyskich spotkaniach. Nie zakrzyczałeś kogoś, nie dając mu dojść do głosu? Czas przeznaczony na sprawy zawodowe nie przeciekł Ci między palcami, choć chętnie wziąłeś wypłatę tak, jakbyś pracował w pocie czoła? Nie czekałeś, żeby współmałżonek Cię obsłużył, np.w kuchni, przy posiłku? Nie szukałeś poklasku, „adoracji Twojej osoby”, zainteresowania Tobą – nie dlatego, że miałeś coś ważnego i pożytecznego do powiedzenia, ale dlatego, że miło jest być „w centrum”? Porozmawiaj o tym z Jezusem – jeśli Twoje sumienia pokazuje Ci braki – przepraszaj Pana za to. Proś o nawrócenie Twojego serca.

 

2. Uważny obserwator.

Jezus zwyczajnie przysiada przy skarbonie i uważnie obserwuje ludzi, nic nie umyka Jego uwadze – widzi tych, którzy wrzucają dużo i być może ostentacyjnie, i tych, którzy robią to w naturalny sposób, widzi wreszcie wdowę, która wrzuca wszystko co posiada, bo jej ufność w Boża opiekę jest większa niż ostatnie pieniądze na utrzymanie. Dostrzega bardzo drobne gesty i każdego człowieka, ponieważ jest uważny na daną chwilę, wydarzenie, w którym uczestniczy.

Warto wziąć z Jezusa przykład – nie po to jednak, by obserwować krytycznie, ale po to, aby uczyć się uważności. Najpierw uważności na swoje serce, na poruszenia, które w nim powstają.

Żyjesz świadomie? Wiesz, co „gra” w Twojej duszy, co Cię popycha do działania, czemu postępujesz tak, a nie inaczej? A może idziesz z prądem życia zupełnie nie reflektując swoich postaw, zachowań, myśli. Uważnie słuchasz innych, pracujesz odpoczywasz,  jesz? Czy tylko automatycznie powtarzasz codzienne czynności, nie sięgając głębiej? Masz  zdolność koncentrowania się na tym co robisz w danym momencie – czy jesteś w miejscu „A”, ale Twoje serce i myśli są zazwyczaj zupełnie gdzie indziej?

Przyjrzyj się temu w obecności Jezusa, który zna Twoje serce, ponieważ jest w pełni skoncentrowany na Twojej osobie. On jest uważny na Ciebie.

Uważność jest punktem wyjścia do nawrócenia. Jeśli nie wiem, gdzie jestem, nie wiem, co czuję, nie wiem, jak żyję – nie mogę się nawrócić – bo nie wiem, że tego potrzebuję.

Zachęcam Cię, na zakończenie tej modlitwy, do szczerej rozmowy z Panem, do oddania Mu tego wszystkiego, co udało Ci się dzięki Jego łasce zobaczyć w czasie tej modlitwy. Zwróć uwagę, aby ta rozmowa miała związek z Twoimi refleksjami na medytacji. Pomyśl także
o tym, co ta modlitwa zmieni w Twoim życiu? Warto wciąż przypominać sobie, że spotkania z Jezusem na modlitwie mają prowadzić do realnych zmian w życiu, do nawrócenia.

Zastanów się nad tym, jaki konkret z tej modlitwy bierzesz do swojego życia. Zapytaj Jezusa, jak On to widzi, co z Jego perspektywy byłoby dla Ciebie ważne w tym tygodniu. Pomyśl
o tym, jak chcesz przeżyć nadchodzący tydzień. Co będzie owocem tej modlitwy ? Może właśnie dziś podejmiesz decyzję, aby przez cały tydzień ćwiczyć się w uważności, w byciu „tu i teraz”, w świadomym przeżywaniu danej chwili.

Proponuję Ci praktyczne ćwiczenie na najbliższe dni:  za każdym razem, gdy zorientujesz się, że Twoje serce błąka się po manowcach, że nie jesteś w miejscu i czasie, w którym jest Twoje ciało – spróbuj wypowiedzieć imię „Jezus”. W ten sposób powrócisz do teraźniejszości i świadomego bycia w obecności Pana, który jest uważny na każdą Twoją chwilę życia i jest w niej w sposób pełny Obecny.

Swoje spotkanie zakończ modlitwą  „Ojcze nasz”.

Zachęcam Cię także, abyś zanotował chociaż kilka myśli z tej modlitw, niech pozostanie po niej jakiś materialny ślad, niech te notatki stanowią Twój duchowy dzienniczek. Tak, abyś mógł wrócić do tego, co stało się Twoim doświadczeniem w spotkaniach z Jezusem.

Anna, wynagrodzicielka