W tej notce chciałbym sie podzielić kilkoma  myślami na temat fajnego miejsca które staram sie co roku odwiedzać czyli Kalwarii Zebrzydowskiej. Pierwszy raz trafiłem tam będąc chyba 10 letnim dzieckiem, razem z rodzicami przyjechałem na Dróżki i odpust. Pamiętam że wtedy spodobały mi się asysty biorące  udział w procesji.  Parę lat później sam miałem okazję iść w takiej asyście w stroju górnika.

Jako nastolatek jeździłem tam na obchody odpustowe  z kuzynami. Ztego okresu pamiętam dwie rzeczy po pierwsze to że  jeździłem do Kalwarii  tylko po to żeby wyrwać się z domu ( jedyne miejsce  gdzie rodzice puszczali mnie  bez żadnych pytań), po drugie pamiętam że totalnie nie  interesowały mnie  tamtejsze uroczystości i trochę dziwaczne  wydawały mi się te wszystkie procesje.

Dziś patrze trochę inaczej na to miejsce, przyciąga mnie tam  prosta i przez to wielka  wiara ludzi biorących udział w procesjach. Silna wiara bez ciągłej autoanalizy, setek czasem zbędnych pytań, wynikająca z codzienności, pomimo zniechęcenia i zmęczenia, tego moim zdaniem można się w Kalwarii uczyć.

Do poczytania  ;)

Kalwaria Zebrzydowska

Miłosierdzie między pobożnością ludową a mistyką