Wróciłem właśnie z krótkich rekolekcji wielkopostnych. Ojciec który je prowadził mówił m. in. o powołaniu opierając sie na historii powołania celnika Lewiego

A przechodząc, ujrzał Lewiego, syna Alfeusza, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!». On wstał i poszedł za Nim(...) Mk 2, 14

Mi najbardziej utkwiły z tych rekolekcji słowa, że to Bóg wierzy w człowieka, wierzy w nasze nawrócenie, wierzy że kiedyś pokonamy nasze słabości, wierzy że wreszcie nam sie naprawdę zachce, przekroczymy nasze lenistwo, niechęć. Patrzy na nas tak jak na skarb ukryty w roli, tak jak na Mateusza którego wyciąga z jego komory celnej.Który swoje powołanie opisuje wg. św. Augustyna  w tych słowach:

Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Uradowany poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do kupca, poszukującego pięknych pereł.Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją. Mt 13, 44-46

Skarbem, drogocenną perłą jesteśmy my, a szuka nas Bóg. Jak mówił rekolekcjonista, pomimo tego że nasza wiara w Boga i nasze możliwości są słabe, lub jesteśmy czasem na granicy za którą wiary brak. Jest Ktoś kto znając naszą przeszłość, czasem trudną i bolesną zna także teraźniejszość i przyszłość wierzy w nas, akceptuje, kocha z całym naszym "bagażem życiowym" to znaczy, że też z "bagażem" naszych pytań, niepewności i wszystkim co nas czeka w przyszłości.