J 20, 1nn

"Rzekł do niej Jezus: «Nie dotykaj Mnie"

Wracając z dzisiejszego spotkania w duszpasterstwie chodził mi ten fragment z ewangelii św. Jana. Jak wieka musiała być wiara Marii Magdaleny że słysząc te słowa nie odwróciła sie i poszła w swoją stronę.

Jak ja wierze? Jakie ma znaczenie wiara w moim życiu? Jak ja rozumie wiarę? Pytania niby banalne, ale bez odpowiedzi trudno coś budować.

Budowla, tworzenie, czasem mozolne składanie puzzli to pierwsze skojarzenia które mi się nasuwają. Wiara to proces, ale czy w tym procesie możemy stawiać sie na jakiś etapach, czy możemy oceniać siebie czy innych na jakim etapie drogi wiary się jest? Myślę że choć jest taka pokusa to należy tego nie robić. W końcu Jezus mówił nie sadźcie a nie będziecie sądzeni. Nas sposób patrzenia nigdy nie jest pełny, widzimy tylko część osoby, kawałek układanki która składa się w większą całość. Z drugiej strony jest pokusa relatywizmu, nazywanie świata w szarych kolorach zamiast bieli i czerni. Gdzie jest środek pomiędzy postawą sędziego a relatywizmem?

Ważnym odkryciem w moim życiu było dostrzeżenie, że wiara tak jak miłość jest przenika i wynika z kilku przestrzeni życia, to nie sfera emocji, uczuć ale też przestrzeń uczynku, decyzji, wiedzy( informacji, sfery myśli, rozumu), relacji międzyosobowych, pragnień.

Trudności przychodzą wtedy gdy któraś z tych sfer zaczyna się buntować, gdy np. uczucia takie jak zniechęcenie, brak nadziei na zmianę całkowitą czy poprawę stanu w którym jesteśmy,   samotność, brak cierpliwości, niechęć zaczynają jakby zamazywać pozostałe przestrzenie w nas.

Ja wyobrażam sobie drogę wiary, jako uczenie się takiego patrzenia na moja relację z Bogiem, na świat  i na drugiego człowieka, które pomimo "buntu" którejś ze sfer mojego życia nie zmienia kierunku w którym idę, jest stała, niezmienna, opiera sie na tym co nie jest zbuntowane.