Mówimy wiele o wierze ale czy tak naprawdę wiemy jak charakteryzuje ja Katechizm i jakie wymienia przymioty.

Wiara jest łaską. Jest darem Bożym, cnotą nadprzyrodzoną wlana przez Boga. Aby taką wiarę obudzić potrzebna jest uprzedzająca i wspomagająca łaska Boga oraz wewnętrzne pomoce Ducha Świętego. On, bowiem porusza serca i zwraca je do Boga oraz otwiera oczy umysłu na uznanie Bożej prawdy i wierzenie jej.

Wiara jest aktem ludzkim.

Wiara jak czytamy w KKK 154 „jest aktem autentycznie ludzkim”. Okazywanie zaufania i przylgnięcie do prawd objawionych prze Niego nie jest przeciwne wolności ani rozumowi ludzkiemu. W relacjach międzyludzkich nie jest też przeciwne naszej godności, kiedy wierzymy drugiej osobie mówiącej o sobie i swoich zamierzeniach, chodzimy w ten sposób w relacje, komunie z drugą osobą. Komunia z Bogiem tworzy się na podobnych zasadach, gdy przez wiarę okazujemy pełne poddanie naszego rozumu i woli objawiającemu się Bogu. Wiara jest aktem rozumu, który przyjmuje prawdę Bożą z nakazu woli poruszonej łaską przez Boga.

Wiara i rozum.

            Racja wiary nie wynika z faktu, że prawdy objawione okazują się prawdziwe
i zrozumiałe w świetle rozumu naturalnego. Nie wszystko, bowiem jesteśmy w stanie wyjaśnić doświadczalnie i rozumowo wyjaśnić.  Rozum jednak podpowiada nam, że wierzymy z powodu autorytetu samego objawiającego się Boga, który nie może ani sam się mylić ani nas okłamać. Bóg zechciał, aby z wewnętrznymi pomocami Ducha Świętego były połączone także argumenty zewnętrzne Jego Objawienia. Takimi zewnętrznymi argumentami są w Kościele cuda Chrystusa i Świętych, proroctwa rozwój i świętość Kościoła, jego płodność i trwałość. Są one pewnymi znakami dostosowanymi do umysłowości wszystkich, które ukazują, że wiara nie jest tylko ślepym dążeniem ducha.

            Wiara jest pewniejsza od wszelkiego ludzkiego poznania, ponieważ opiera się na Słowie Boga, który nie może kłamać. Prawdy objawione mogą wydawać się nie jasne dla rozumu, pamiętajmy jednak, że pewność, jaką daje światło Boże jest większa niż pewność, którą daje światło rozumu.

            Wiara szuka zrozumienia: wierzący pragnie lepiej poznać Tego, w którym złożył swoją wiarę i lepiej zrozumieć to, co On objawił.  Z kolei głębsze poznanie będzie domagać się większej wiary przenikniętej coraz bardziej miłością. Ujął to zwięźle św. Augustyn w słowach „Zrozum abyś uwierzył, uwierz abyś zrozumiał” (cyt za KKK 158).

            Wiara i nauka często w dzisiejszym świecie są sobie przeciwstawiane. Niesłusznie, gdyż nauczanie Kościoła jest jasne:, „Choć wiara przewyższa rozum to jednak nigdy nie może mieć miejsce rzeczywista niezgodność między wiarą rozumem” (KKK 159).Ponieważ ten sam Bóg, który udziela wiary złożył w ludzkim duchu światło rozumu, nie może, zatem przeczyć samemu sobie, jak prawda nie może przeczyć prawdzie. We wszystkich dyscyplinach wiedzy, jeśli tylko badanie przebiega w sposób prawdziwie naukowy, zgodny normami moralnymi nigdy w istocie nie będzie sprzeczne z wiarą. Sprawy świata i sprawy wiary pochodzą, bowiem od tego samego Boga.

Wolność wiary.

            Aby wiara miała charakter ludzki człowiek musi odpowiedzieć Bogu poprzez wiarę dobrowolnie, nikogo nie wolno przymuszać do przyjęcia wiary wbrew jego woli. Jezus wzywał do wiary i nawrócenia w żaden jednak sposób nie zmuszał, tych, którzy się mu sprzeciwiali, ale dawał świadectwo prawdzie. Należy ty jasno rozróżnić, że konsekwencje wyboru życia bez Boga a zmuszanie do wiary to dwie różne sprawy. W dzisiejszym świecie ta różnica zostaje często zatarta przez środowiska nieprzyjazne Bogu i Kościołowi.

            „Wiara w Jezusa Chrystusa i Tego, który Go posłał dla naszego zbawienia, jest konieczna do otrzymania tego zbawienia” (KKK 161). Jest Ona również bezinteresownym darem, którego Bóg udziela człowiekowi. Dar ten nieoceniony możemy jednak utracić jak przestrzega św. Paweł Tymoteusza (1 Tm 1, 18-19). Doświadczenia zła i cierpienia różnorakiej niesprawiedliwości i śmierci mogą zachwiać wiarą człowieka i stać się dla niej pokusą. Wówczas powinniśmy zwrócić się do świadków wiary, którzy w swoim Życiu doświadczali również „nocy wiary” i z ich pomocą wytrwale biec w wyznaczonych zawodach, patrząc na Jezusa, który w wierze przewodzi. (Hbr 12, 1-2).