Znamiona oraz skutki doskonałej i prawdziwiej miłości do Boga.

Matka Boża:

Znamiona miłości występują:

[1] wtedy, kiedy twoje myśli nieustannie zajęte są Bogiem;

[2] Jego przykazania i rady wypełniasz chętnie i skrupulatnie;

[3] obawiasz się Go obrazić, a jeżeli to następiło, starasz się z Nim jak najprędzej pojednać;

[4] krzywdy Mu wyrządzone napawają Cię smutkiem a spostrzeżenie, że wszystkie stworzenia Mu służą, wzbudza w tobie radość;

[5] miła ci jest ciągle rozmowa o Jego miłości;

[6] myśl o Nim i Jego obecność wywołują rozkosz, a zapomnienie o Nim i Jego nieobecność sprawiają ci przykrość;

[7] kochasz co On kocha, brzydzisz się tym, czym się On brzydzi;

[8] starasz się wszystkich pozyskać dla Jego miłości i łaski,

[9] modlisz się do Niego z ufnością.

[10] Jego dobordziejstwa przymujesz z wdzięcznością, zachowujesz je i używasz ich ku Jego uwielbieniu i chwale;

[11] usiłujesz tłumić w sobie objawy namiętności, które ci przeszkadzają w gorliwym miłowaniu Boga i w doskonaleniu się w cnotach.

 

Porządek cnoty miłości wymaga:

[1] abyśmy przede wszystkim miłowali Boga, który stoi ponad wszystkimi stworzeniami

[2] potem nas samych 

[3] a potem naszych najbliższych bliźnich. 

 

Powinniśmy kochać Boga:

całym rozumem - bez błedów,

całą wolą - bez fałszu i stronniczości,

całym umysłem - bez zapominania się,

wszyskimi siłami - bez opieszałości, lenistwa i niedbalstwa.

 

Powodem miłości do Boga, i wszystkiego innego, jest sam Bóg. Miłować Go należy dla Niego samego, albowiem jest dobrem świętym, najwyższym i nieskończenie doskonałym. Jeżeli człowiek kocha Boga z powyższych powodów, to zarazem kocha siebie samego i swego bliźniego; albowiem zarówno on sam, jak i jego bliźni, nie należą do siebie, a raczej do Pana Boga, którego dobroci zawdzięczają swe istnienie, swe życie i wsztko, co posiadają. Jeżeli ktoś kocha prawdziwie Boga dla samego Boga, to zarazem kocha też wszystko, co należy do Boga i bierze udział w Jego dobroci. Duszę, która w ten sposób kocha Boga, Bóg kocha także; sprawia do miłość Boża, na mocy której Bóg pozostaje w tym, który Go kocha, i na mocy której Ojciec, Syn i Duch Święty zstępują do takiego człowieka i zamieszkują w nim, jakoby w świątyni. To zaś jest największym dobrodziejstwem w życiu doczesnym.

 

Maria z Agredy " Mistyczne Miasto Boże" (str. 82)