Nasza ojczyzna jest w niebie  jak pisze św. Paweł w liście do Filipian. Zastanawiałem się ostatnio nad tym fragmentem i doszedłem do wniosku że moje doświadczenie życia jakby potwierdza słowo Pisma, że mianowicie męczę się na tym świecie który jest dla mnie źródłem cierpienia i czuję się tu nie na miejscu i że ten swiat nie może mi zaoferować nic trwałego, nic co by mogło zaspokoić moją duszę i że czuję się jak wygnaniec który wzdycha tęskne za swoją ojczyzną albo jak więzień oczekujący wyzwolenia. Może ktoś te moje rozważania mógłby wziąć jako urojenia nawiedzonego melancholika ale ja myślę że tego typu uczucia powinny występować w życiu każdego chrześcijanina to znaczy tęsknota  za niebem. Nawet tego nawiększego optymisty cieszącego się życiem