Ostatni tydzień codziennie byłach w szpitalu. Praktycznie - dniówki całe, bo od 11:00 do 19:00. Czas oswajania się z chorobą, kroplówkami, cewnikiem, moją bezradnością, Jej bólem ponad siły, z nieustanną myślą o Jej śmierci. Trudny czas, wyczerpujący głównie psychicznie.

Moga to robić jeszcze długo, dokładniej, więcej, z większym zaangażowaniem i poświęceniem.

Żeby przinajmnij wiedziała, czy chce jeszcze żyć... Nie umia się przebić przez Jej obojętność wobec wszystkiego.

Jest chwiejnie.