Dziekuję Bogu za to, że pozwala mi być blisko siebie. Że osusza moja łzy. Daje siły do codziennego brania za bary swojego zycia. Mimo że mi się wydaje, że wszystko się wali, że trzęsę się od płaczu albo jestem zupełnie wyprana z emocji, On stoi obok i mnie podtrzymuje.

Dziękuję Bogu, że daje mi odwagę do podejmowania trudnych decyzji. Takich z kategorii "na całe życie". Dziękuję, że daje mi mądrość i światło, bym umiała właściwie rozeznać, co powinnam zrobić. Dziękuję, że nie zostawia mnie w tej decyzji samą sobie, że szepce mi do ucha: "Ja nie zapomnę o tobie". I że dotrzymuje tej obietnicy.

Dziękuję Mu, że działa wielkie rzeczy w najbliższej mi osobie. Dziękuję, że dzięki mojej postawie mój Narzeczony rozumie swój błąd i potrafi się do niego przyznać. Przede mną i przed Bogiem.

Dziekuję Mu, że daje nam łaskę wzajemnego przebaczenia sobie, zostawienia żalu razem z wylanymi łzami, łzami oczyszczenia. Dziękuję, że potrafimy razem uklęknąć do modlitwy i modlić się za siebie nawzajem.

Dziękuję Mu za to, że spełnił moją prośbę i dał mi prawdziwą miłość. Miłość, która "wszystko przetrzyma", ale jest jednocześnie wymagająca. Dziękuję, że uczy mnie codziennie odrywania się od swojego egoizmu i rezygnowania z własnej wizji swojej przyszłości. Dziękuję, że oczekuje, bym wzniosła się ponad swoje lęki i oparła moje życie na Nim.