Nowy rok. Wyruszamy we wspólną podróż.

Siedzimy w jednej łodzi. Wszyscy ludzie

w jednej łodzi jak bracia i siostry.

Ludzie we wspólnej podróży.

Fantastyczny sen. Słońce tańczy na niebie.

W morzu śpiewają ryby. Wszyscy ludzie

jak bracia i siostry w jednej łodzi świata.

Silni i słabi. Wszystkie narody i rasy.

Wielcy i mali. Bogaci i biedni.

Ludzie we wspólnej podróży

jak bracia i siostry na morzu świata,

w tym samym słońcu, na tych samych falach,

z wiatrem, pod wiatr, podczas takiej samej pogody.

Odbywają wspólną podróż.

Nie ma już silnych i słabych,

biednych i bogatych.

Nikt już nie wypadnie za burtę, nikogo już

nie osadzimy samotnie w głębokiej piwnicy, gdzie umrze z głodu.

Nie będzie już walki o to, kto ma być dowódcą.

Na pokładzie słychać śpiew. Wszyscy są bezpieczni

i nic im nie grozi.

Fantastyczny sen.

Dlaczego muszę się obudzić i zobaczyć, jak łódź ta,

mocno naruszona, płynie bezwiednie przed siebie?

Dlaczego słyszę idealistów i proroków rozpaczliwie

wzywających z łodzi ludzi mających serca?

A ty? Czy wniesiesz do łodzi własne serce?

Phil Bosmans