„Gdyby święty Paweł żył dzisiaj, płonąłby podwójnym płomieniem, ogniem, gorliwością do Boga i Chrystusa oraz do ludzi wszystkich krajów. Aby go słyszano, wszedłby na najwyższe katedry i przekazywałby swoje słowo za pomocą aktualnie dostępnych środków: przez prasę, kino, radio, telewizję. Jego nauka nie byłaby chłodna i abstrakcyjna. Kiedy przybywał do jakiegoś miejsca, nie czynił tego po to, by wygłosić jednorazową naukę, lecz zostawał na dłużej i formował: kształtował umysły, przekonywał, nawracał, jednoczył z Chrystusem, wprowadzał w życie w pełni chrześcijańskie. Nie wyjeżdżał, dopóki nie miał wewnętrznej pewności, że jego duchowi synowie i córki wytrwają. Pozostawiał prezbiterów, aby kontynuowali jego dzieło; wracał potem często ze swoim słowem lub pismem; czekał na wiadomości, łączył się z nimi duchowo i modlił się za nich.”                                                                                                                                                                                 bł. Jakub Alberione

     O pierwszej podróży misyjnej świętego Pawła dowiadujemy się z 13 i 14 rozdziału Dziejów Apostolskich. Trasa liczyła około czterech tysięcy kilometrów. Wiodła przez Cypr, Antiochię Pizydyjską, Ikonium, Listrę i Derbe w prowincji Likaonia (dzisiejsze tereny tureckie). Podróż rozpoczęła i zakończyła się w Antiochii Syryjskiej.

     W 46 roku Paweł i jego towarzysze, Barnaba i Jan Marek, wyruszają na Cypr. Wyspa ta była spragniona Prawdy i niejako wyczekiwała Apostołów (w Starym Testamencie są teksty, które mówią o wyspach symbolizujących oczekiwanie na Dobrą Nowinę). Odwiedzili oni miasta: Salamis i Pafos. W Pafos spotkali maga o imieniu Bar-Jezus, który z wielkim zapałem pochłaniał wiedzę religijną. Dzięki czasowej ślepocie, którą Paweł „napełniony Duchem Świętym” sprowadził na jednego z nadwornych astrologów – przeciwnego naukom misyjnym, - mag przyjął chrzest.

     W Perge od Pawła i Barnaby odłączył się Jan Marek i wrócił do Jerozolimy. Pozostali dwaj Apostołowie udali się do Antiochii Pizydyjskiej, liczącego się ośrodka kultury i handlu.

     Wszędzie gdzie przybywali Apostołowie, najpierw udawali się do synagog głosząc naukę Jezusa. Wypędzani z miast przez Żydów kierowali swoją apostolską misję do pogan. Dawali im świadectwo o Jezusie i podejmowali tematykę usprawiedliwienia grzechów przez wiarę. Wiele osób przyjmowało naukę z entuzjazmem. W Antiochii udał się Pawłowi utworzyć wspólnotę chrześcijańską, złożoną z przechrzczonych Żydów, jak i pogan. Spotkał się jednak z krytyką Żydów, co spowodowało, że musiał wraz z Barnabą opuścić miasto.

     Następnym celem podróży było Ikonium. Nauczanie w synagogach przyniosło lepszy skutek niż poprzednio. Nawrócono sporą liczbę osób wśród Żydów, jak i pogan. Na terenach misji powstawała struktura kościelna. Wszędzie tam, gdzie udało się stworzyć wspólnotę ustanawiali kapłanów, którzy odpowiadali za całokształt wiary.

Żydzi, którym nie podobała się nauka Pawła, podburzyli innych, chcąc ukamienować Apostołów. Dlatego Paweł i Barnaba zrezygnowali z dalszej działalności i udali się do Listry. Miało tam miejsce cudowne uzdrowienie sparaliżowanego od urodzenia mężczyzny. Cud ten wywołam nienawiść Żydów, dlatego Paweł i Barnaba uciekli unikając śmierci. Schronili się w Derbe – miasto było ostatnim celem pierwszej podróży misyjnej. Ochrzcili tam wielu pogan.

     W 49 roku po powrocie z wyprawy, Paweł wyruszył do Jerozolimy, aby wziąć udział w soborze. Głównym tematem obrad było to, czy nawróceni poganie muszą zachowywać prawo mojżeszowe dotyczące obrzezania. Uznano jednak, że nie jest to aż tak ważne, ale powinni nakazać im „aby wstrzymywali się od pokarmów ofiarowanym bożkom, od nierządu, od tego co duszone, i od krwi”.

     Podczas soboru jerozolimskiego ustalono, że każdy legalnie ustanowiony sobór jest prowadzony przez Ducha Świętego, dlatego jego wyroki mają charakter dogmatyczny, czyli są całkowicie nieomylne. To orzeczenie stało się zasadą funkcjonowania Kościoła.