Jasiu: Nie mogę czasami zrozumieć siebie! Za ciężki typ

         to moje „ja” by go zrozumieć.

   Jan: Ja też tak mam!

Jasiu: No i co wtedy czynisz?

   Jan: Nic. Przyjmuję go-siebie takim jak jest.

Jasiu: A jak to zrobić?

   Jan: Myśleć co by zrobił Bóg?

Jasiu: A co by On zrobił?

   Jan: Raczej nie co by zrobił Jasiu, ale co robi wciąż, a

          On przyjmuje każdego, bo On kocha. To pierwsze

          co muszę uczynić w sobie a później dopiero

          następne kroki ku dobremu.