Wystarczyła jedna chwila, jedna sekunda, abym doceniła co to znaczy pokora, cierpliwość, czas. Zawsze zabiegana, rozkojarzona, zamyślona.. musiałam zatrzymać się. Nie potrafiłam usiedzieć w miejscu. Chciałam, żeby wokół mnie zawsze coś się działo. Nie lubię monotonni, tego, jak każdy następny dzień przypomina te co już przeminęły, a mimo to, właśnie w taką monotonnie sama się zapędziłam. Była to ślepa uliczka, a jedynym ratunkiem był Bóg.. Zwichnięta noga, a co się z tym wiąże ból i zakaz chodzenia!, który mimo wszystko i tak łamie, bo w miarę sił i możliwości będę chodzić na wykłady, sprawiły, że musiałam zwolnić tempo swojego życia. Droga którą pokonywałam w nie całe 5 minut, z kulami zajmuje mi dwadzieścia. Idąc, czuje jak tracę siły.. chciałabym się zatrzymać, ale wiem że nie mogę, że muszę iść bo spóźnię się. Nie pochwalam tego, jak ktoś się notorycznie spóźnia. Zwolnione tempo chodzenia sprawia, że zaczynam doceniać czas, to co dzieje się w koło mnie.. Zauważam pośpiech ludzi, niezadowolenie z tego, że spieszą się a ktoś idący o kulach zwalnia ich.. Jeszcze kilka dni temu tak samo bym zareagowała.. ja się śpieszę a ktoś idzie jak żółw.. Jak dobrze, że dzięki temu co sie stało mogłam dostrzec moją jedną, z jakże wielu wad.

"Boże proszę spraw,

aby życie mi nie było obojętne.

Abym zawsze kochał to co piękne,

pozostawił ciepły ślad na czyjejś ręce."