Wcale nie proszę nikogo o pomoc, ani nie użalam się nad sobą.. Nikt nigdy mnie nie rozumiał i nie zrozumie, ale już nie zależy mi na tym żeby mnie rozumieli. Niech każdy myśli co chcę. Mam powody do tego aby bać się wyjść do ludzi. Zawsze jak udało mi się z kimś "zaprzyjaźnić" to tylko dlatego, że coś ode mnie chcieli. Bolało zawsze odrzucenie.. Teraz też jest tak samo. Wiem że jestem naiwna i każdemu wierze, chciałam żeby świat był piękny, ale rzeczywistość jest szara i podła. Moje życie i mam prawo zrobić z nim co chcę. Nie byłam na żaglach, bo jak miałam się czuć skoro dowiedziałam się przed północą że jednak jest wyjazd.. Nie obrażam się na nikogo, ani nie obwiniam za spontaniczność, po prostu nie pojechałam i tyle, nie rozumiem więc po co tyle gadaniny.. Mam rozum i podejmuje decyzje sama, nikt nie musi sie martwić ani mieć wyrzutów z tego powodu. Mnie i tak nikt nie zrozumie, wiec nie przejmuje się tym. Czasami mówi się: trudno - i żyje dalej.