Podstawowym argumentem, którym szafują szafarze i ich przełożeni, jest potrzeba dotarcia do jak największej ilości chorych z Komunią Świętą. I do tego potrzeba ciągle coraz to nowych "ochotników". Pomijam kontrargumenty, że wcześniej sami Kapłani sobie z tym mogli poradzić, to i teraz też, bo to oczywiste.

W tym niezwykle delikatnym temacie, chciałbym uświadomić wszystkim, że zgodnie z tym co czytamy w Piśmie Świętym, i to co ostanio nawet sam Papież wyartykułował z okazji kolejnego Dnia Chorego, nasze cierpienia są wynikiem zła, które w nas jest. Wywołane są naszym grzesznym życiem. Oczywiście, są od tego wyjątki. 

Z powyższego widać więc wyraźnie, że każdemu choremu, przede wszystkim potrzebny jest głęboki rachunek sumienia, autentyczny żal za grzechy, mocne postanowienie poprawy, szczera spowiedź oraz zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźnim. 

Na niewiele bowiem zdadzą się częste wizyty szafarza z Komunią Świętą, jeśli chory nie uświadomi sobie, co tak naprawdę spowodowało u niego utratę zdrowia. Częste przyjmowanie Komunii Świętej przez chorogo może nawet przynieść skutek odwrotny od zamierzonego, jeśli chodzi o stan duchowy i szybsze uzdrowienie danej osoby. Nietrudno bowiem sobie wyobrazić tok myślenia człowieka, któremu dostarczamy codzienie, czy chociażby tylko w niedzielę Ciało Chrystusa, poza uczestnictwem we Mszy Świętej. Istnieje ryzyko pojawienia się w świadomości delikwenta poczucia bycia godnym tego Sakramentu bez głębszej refleksji nad stanem swojego Sumienia. Może on bowiem zaprzestać rozmyślać o tym złu, które w nim jest, a które to zło jest powodem jego cierpień, a skupić się na rozmyślaniu o tym jaki to on nieszczęśliwy i dlaczego to Bóg go tak niesprawiedliwie doświadcza?

 

Naprawdę, wierzcie mi, że o wiele cenniejsza dla cierpiących jest pomoc jednego doświadczonego spowiednika niż  dziesięciu szafarzy z Komunią Świętą.

 

Szczęść Boże!