Do czego my, dorosłe tynskniymy nojbardzij?

Jaróm sie łostanio kinofilióm. Tym pojyńciym i sposobym paczynio na filmy, kiere - co ciekawe - mo tyż cosik spólnego z bojkami.

Poszoł żech sie nawet skuli tyj cołkij kinofilii posznupać do Biblioteki Ślónskij i tam znod żech 81 nr. KWARTALNIKA FILMOWEGO (wiosna 2013), w  kierym Rafał Koschany czasnół tekst ło dzieciyncyj kinofilii. Bo wto jak wto, ale to bajtle sóm nojwjynkszymi kinofilami, jakich zno świot.

Po jakiymu?

Ano bezto, że umióm sie w 100 procyntach skupić i utożsamić z tym, co widzóm na ykranie. Im czowiek starszy, tym mu to ciynżyj idzie. Niy paczy na bojki, czy filmy, choby był zaczarowany. A bajtel ja. Pochłóniynty jes syansym tak, choby zewnynczny świot dó niego niy istnioł.

Ale ymocje to jedno. Drugo rzec, to wszysko to, co potym te bajtle (a tyż ich łojce czy, matki) robióm z tym, co paczały. Maszkyty, graczki, rzecy do łobleczynio, gry planszowe i kómputerowe, kolorowanki, ksiónżeczki do czytanio i wyklejanio, meble, pościel, plakaty... Tak naprowdy bajtle żyjóm we świecie filmu, do kierego potym my, jak już my sóm dórosłe, mnij abo bardzij świadómie tynskniymy i cni nóm sie dó niego łokropnie.

Koschany biere tyż teorio Bruno Bettelheima (ta ło bojkach, kiero opisoł w knidze CUDOWNE I POŻYTECZNE) i godo, że tak samo, jak baśnie wpływajóm na bajtli, tak tyż filmy potym łodziałujóm na dorosłych. Podobnie czujymy, tak samo sie zachowujymy, ino że trocha mnij intynsywnie niż małe dzieci.

Ciekawe, pra?