W zeszłym tydniu pisoł żech sam ło Salómónie, to dzisioj może ło... Judoszu.

W sumie czymu niy. Bo, jak zarozki łobejrzycie, łoba te wóntki piyknie sie nóm (apokryficznie) połónczóm.

Jes tako kniga ksiyndza Marka Starowieyskigo, kiero mo tytuł "Judosz - historio, lygyndy, mity". Już pora razy żech jóm w Bibliotyce Ślónskij najechoł i za kożdym razym zachwyco mie przitoczóny przez niego apokryf z piytnostego wieku, w kierym idzie ło czidziści srybrników.

Jan z Hildesheim w dziele "Historia trium regium" pisoł, że mónety te, zanim dostoł je Judosz, downo, downo tymu wybił Terach - łojciec Abrahama, a Abraham kupił za nie ziymia, w kieryj pochowoł swojo baba.

Pinióndze te trefiły potym do barcików Józefa (kierzy tyż za 30 srybrników go sprzedali), a potym zaś dostała je królowo Saby i ciepła je na ofiara we świóntyni Salómóna.

Jak świóntynia bóło zdobyto, pinióndze trefiły do Babilónu, a tam już dostoł je po wiekach król Melchior. Tyn podarowoł je w betlyjce Dzecióntku, ino że Maryja straciła je, jak Świynto Rodzina citała do Ygiptu.

No ale znod je jakiś Beduin, kiery po latach śmiyrtelnie zachorowoł i bezto poszoł do Jezusa, coby go wylyczył.

Jezus cudownie go uzdrowił, ale niy chcioł łod niego piniyndzy (wiadómych srybrników). Kozoł je dać do śwóntynie. Na a z nij już dostoł je Judosz...

Udane, pra? Widać sam cołki urok apokryfów i bojek inszpirowanych Biblióm.

Jak chcecie sie coś łó nich wiyncyj poczytać, to propónuja kliknóńć tukej. Dowiycie sie sam na przikłod, że bez apokryfów nie zrozumiymy naszyj kultury!

A! I jeszcze jedyn Judosz na finał: