Vuk Stefanović Karadžić. Znocie takigo? Warto coś łó nim posznupać, bo to chop, dziynki kierymu mómy na przikłod spółczesny syrbskochorwacki jynzyk, a i kupa fajnistych bojek.

 

Jak żech bół łostatnio w Pardze, kupił żech sie w antykwariacie na Smichovie karadžićowe POHADKI, abo po naszymu BOJKI. Niykiere z nich sóm ło biblijnym królu Salómónie.

 

W jednyj doszło do tego, że Salómóna przeklyła jego własno matka.

 

Czymu? A bo ji pedzioł, że przeca kożdo baba może chopa łoszukać, łocyganić. No to łóna ciepła na niego klóntwa i pedziała, że Salómón niy umre, póki ni łobejrzy morskigo dna i niybiosów.

 

Nojprzód było mu to jedno, ale jak już sie ździadzioł i nojchyntnij by już umar, zaczón kómbinować, jakby ta klóntwa złómać.

 

Bestóż wymyślił sie, że wlezie do wielkij skrzinie z metalu i do sie w nij spuścić na dno morza. A jak już go skrzinia dotknie, jego baba mo go wycióngnóć nazot. 

 

No ja, ino że to trocha trwało, babie sie czimać łańcucha niy chciało, to ciepła go w pieróny i poszła nazot do pałacu. A Salómón łostoł zawarty w środku. I byłby tam leżoł do skóńczynio świata, jakby niy... diobły.

 

Te dioseckie gizdy zakosiły kajś berło, mycka i tunika świyntego Jóna, a potym zaczyły sie wadzić, jak to miyndzy siebie roździelóm. Pómysłu niy mieli żodnego, ale wtoś im poradziół, żeby poszli do móndrego króla Salómóna - łón im już to sprawiedliwie wszysko porozdowo.

 

No to zrobili dochodzynie, dowiedzieli sie, kaj Salómón jes i wycióngli go ze skrzinie na brzeg morza. Tam ale król chycił za berło, zrobił nim znak krziża, na co diobły zarozki citły, a wszyskie klamory po patrónie łostały dlo niego. 

 

- No - pomyśloł król. - Na morskim dnie żech już bół, to terozki musza sie dostać jakoś do nieba.

 

Myśloł, myśloł, aż wymyślił. Chycił dwa strusie, pora dni je pogłodził, a potym prziwiónzoł im do szłapów wielki kosz, do kierego wloz. Do rynki wziół dugi rożyn na kierym było upieczóne jagnie i czimoł je tak, że durch było nad gowami strusiów.

 

Wygłodzóne strusie myslały, że łogupiejóm. Robiły wszysko, żeby ino bajsnóńć kóncek pieczyni. Lotały, wyrobiały, machały krzidłami, aż zaczły furgać. A dziynki tymu kosz ze Salómónym znaloz sie w lufcie i dofurgoł aże do nieba.

 

Jak król łobejrzoł sie słóńce i chmury z bliska, łobrócił rożyn i czimoł go tak, że strusie miały go tym razym niżyj łod swoich gymbów, dziynki czymu sfurgnyły nazot na ziymia.

 

I terozki Salómón, tak jak kożdy inny czowiek, móg sie już spokojnie umrzić.

 

Kóniec. Bo prziszoł Japóniec (tak tyż Czechy godajóm) :)