Pamiętacie wyreżyserowaną przez Jeannot'a Szwarca „Supergirl” z 1984 roku?

Pewnie nie. Ja też nie kojarzyłem tego filmu, ale że w ostatnim czasie oglądam filmy z Peterem O’Toole (taki mały, domowy O’Toole Film Festival), sięgnąłem i po tę produkcję, w której gwiazdor „Lawrence’a z Arabii” wystąpił w roli Zaltara.

Jego rolę lepiej pominąć milczeniem (był za nią nominowany do Złotej Maliny, fryzurę ma niczym wokalista Modern Talking), ale za to w opowiedzianej w filmie historii pojawia się sporo ciekawych, baśniowych wątków.

Przede wszystkim baśniową postacią jest główna przeciwniczka Supergirl, czyli grana przez Faye Dunaway wiedźma Selena. Zaczytuje się ona w średniowiecznych grimoirach, pragnąc zawładnąć całym światem.

Są też czary, magiczne zwierciadło, różdżka i bohater nazywany przez Selenę księciem, którego próbuje w sobie rozkochać za pomocą sporządzonego przez siepie eliksiru. Gdy to się jej nie udaje wysyła w pościg za nim… koparkę bez kierowcy, zastępującą w tej XX-wiecznej historii smoka.

Efekty specjalne są tu niestety marnej jakości. Kiczowata jest nie tylko fryzura Petera O’Toole, ale także scenografia. Grana przez Dunaway wiedźma nie mieszka w chatce, ale w gabinecie strachów dawnego lunaparku, który jest osobliwym skrzyżowaniem wnętrz z „Dynastii” i „Frankensteina”.

Generalnie ten film to jedno wielkie wizualne kuriozum. Szkoda więc pomysłowego scenariusza, bo gdyby zrealizować np. „Supergirl” jako animację, byłaby to naprawdę fajna historia, łączącą klasyczny komiks i tradycyjną baśń.

A więc? A więc scenariusz „Supergirl” zostaje naszą baśnią tego tygodnia, a sam film… Cóż… Obejrzyjcie, ale na własne ryzyko :)