W nocy ze soboty na Niydziela Wielkanocno zajónczek, zwany tyż hazokiym, uwijoł sie, jak w ukropie. Bo tyż jak tukej w pora godzin sie wyrobić z porozstawianiym maszkytów przi łóżku kożdego bajtla?

- Że tyż te rojbry tyla tego muszóm młócić! – nerwowoł sie zajónczek wielkanocny, ale za wygrano niy dowoł. W kóńcu wyrobił sie na czas i już planowoł sie dychnóńć, ale spómniało mu sie, że w jednyj chałpie zapómnioł talyrz z maszkytami łozdobić mertóm. Polecioł tam nazot i wloz do izby. Widzioł, że dzieci śpióm łobrócóne do niego plecami, to cichuśko przekrod sie do miyjsca, w kierym łostawił gyszynki i... własnym łoczóm niy wierzył.

- Niy! To niymożliwe! – zesztresowoł sie hazok. – Dyć dopiyro co, tyn talyrz boł pełny, a teroz? Ani jednego jajca, ani jednego bómbóna! Co tukej sie wyrobio? – lamyntowoł i niy pojmowoł uszaty.

- Chyba wiym! To te zasmolóne cipelki, te piskloki-żółcioki... Ledwo co, sie to z jajca wykluło, ledwo ze szkorupy wylazło, a już samymu by chciało jajca wysiodywać. Na pewno przilazły sam z kurnika, jak żech sie ino stracił i zakosiły bajtlóm czekoladowe jajca, a terozki na nich siedzóm!

***

Polecioł zajónc do kurnika, zaglóndo, sznupie, kaj sie ino do, a czasu niy mo za wiela, bo coroz jaśnij sie robi, bajtle w dóma zarozki wstanóm i co bydzie? Kómprómitacja!

Niby mioł te cipelki sprzezywać, ale sie kapnół, że to przeca niy łóne, bo żodnych dowodów ich winy niy znaloz.

- Barany! Ja, te łowce usmolóne! Te to zezróm, wszysko, co pod pysk dostanóm. To pewnie łóne zakosiły maszkyty! –  znaloz sie nowych winnych hazok wielkanocny i puścił sie pyndym na łónka, kaj łowieczki sie pasły.

- Prziznać sie! Godać łod razu! Kaj sóm jajca?! – wypolił zajónczek.

- Chopie, jakie jajca? – sie spytoł, bo niy wiedzioł, co sie wyrobio, nojstarszy z baranów.

- No jak jakie? Te co żeście zakosiły i zezarły!

- My? Ty mosz chyba ała, hazok. My żodnych jajec niy jymy. Za bardzo kaloryczne, jak dó nos. Zielóno trowa poszkubać, to ja, ale żeby kurze jajca...

- Jakie kurze? – niy dowoł za wygrano zajónc wielkanocny. – Czekoladowe! Te co żech dziecióm na zajónczka w dóma przi łóżku łostawił.

- Takich tym bardzij sie niy chytómy. Dbómy ło linia. My ino trowa! Wiela razy móm ci to godać? – znerwowoł sie baran.

- No to kaj łóne sóm? Wto je porwoł? – kóntynuowoł śledztwo hazok.

- Niy chca nic godać, ale niy wiym, czy to przipadkiym niy był utopiec. Takie jajca, co godosz, to przeważnie w złotkach i sryberkach sóm, niy? A wto mo fółgla na punkcie złota i srybra?

- Utopiec! – dómyślił sie uszaty i wyskoczył w stórna lasu, jak łoparzóny. Bo w lesie był stowek, a w nim miyszkoł zielóny chopek, podobny trocha do żaby, zwany utopcym.

***

- Jak jo go chyca, jak jo go ino chyca... – przezwywoł wiela wlezie zajónczek, ale zanium łón chycił utopca, to utopiec chycił łónego. Stykło, że hazok na chwila sie łobrócił, a już z wody wystowała zielóno, błóniasto ni to płetwa, ni łapa, chyciła uszatego za noga i wcióngła na same dno stowku, kaj utopiec mioł swojo kómnata.

- Terozki żeś sie doigroł! – zaczół tyrada zajónczek.

- Te, uważej sie, ja? Przezywosz na mie i przezywosz, ale przeca to niy jo.

- To wto?

- Mikołoj. Świynty Mikołoj. Godo ci to coś?

- Tyś jes chyba niypoważny! – niy dowierzoł swoim wielkim uszóm wielkanocny hazok.

- Niy skokej, niy skokej. Moga sie wetnóńć, że Mikołojowi sie marzy pózycja mónopolisty. Chciołby cie wygryź z interesu i zajóńć twojo posada dostawcy wielkanocnych maszkytów – snuł spiskowo teoria utopiec, a jak już skóńczył, kozoł hazokowi... wypływać.

Co mioł uszaty robić? Z podwodnyj kómnaty, z dna stowku wypłynół na powierzchnia, wyloz na brzeg i jeszcze bardzij sie znerwowoł.

- Niy doś, żech jes teroz mokry, jak norek, to na dodatek musza lecieć do Lapónii, bo przeca tam tyn świynty Mikołoj miyszko. Za jakie grzychy mi prziszło taki kawał drógi drałować? Do Lapónii! No wto to widzioł?! – użaloł sie i przezywoł wiela ino wlezie zajónczek, w czasie swoij drógi bez las. Ale naroz te jego larmowanie przerwoł dónośny głos:

- Zajónczek, ciebie już cołkiym odpopkulturzyło, że mie w Lapónii chcesz szukać?

- Co? Wto? Wto to godo? – zgupioł hazoczek. – Wtoś sie za dżewym schowoł i mie robi za bule, ja?

- Dźwignij no gowa i wejrzij sie do góry, ja? – zarzóndził głos i wtedy zajónczkowi ukozoł sie świynty Mikołoj, kiery siedzioł na chmurce i paczoł na niego z nieba. – Jo w niebie żech jes, w raju, razym z inkszymi świyntymi, a niy w żodnyj Lapónii. Co ta telewizja z ludziami i ze zwierzokami robi... – próbowoł łoświycić uszatego Mikołoj.

- Dobre, dobre... – machnół łapkóm zajónczek. – Ty mi lepij powiydz, co z maszkytami? Zakosił żeś je bajtlóm z talyrza? Chcesz mie wysiudać z roboty, brodziorzu jedyn?

- W życiu! Ani w tym doczesnym, ani w tym wiecznym bych czegoś takigo niy zrobił! – zaprotestowoł świynty rodym z Miry.

- Ty może niy, ale tyn twój podejrzany pomagier, Knecht Ruprecht, to...

- Ruprecht? A skónd żeś ty go wyczas, zajónczku? To jes mój DW – downy współpracownik i jo sie już do niego niy prziznowóm – kóntynóowoł Mikołoj.

- No to jo już niy wiym wto to móg być... – poddoł sie hazok wielkanocny.

- Jo tyż niy wiym. Idź ty już może zajónc lepij do dóm i skóńcz ludzi szterować, bo nic ci z tego niy przidzie – poradził mu grudniowy świynty i stracił sie z nieba.

- No to piyknie. Łostoł żech sóm... – zdołowoł sie hazok i poszoł nazot

***

Jak ino prziszoł do chałpy, zoriyntowoł się, że bajtle już sóm na nogach i rojbrujóm w izbie wiela wlezie. Zajónczek postanowił sie przed nimi ujawnić, pokozać im sie i łoficjalnie przeprosić, za pusty talyrz. Już mioł zaczóńć godać, ale wtedy wejrzoł na gymby dzieci i już wszysko wiedzioł.

- Wy gizdy pierzińskie! - niy przebiyroł w słowach uszaty. – To jo tukej pół świata żech chcioł przewyndrować, a te jajca z czekolady wyście zezarły? Jo wóm dóm! – przezywoł wiela wlezie hazok, kiery widzioł ufifrane czekoladóm gymby bajtli.

Te małe podciepy łobudziły sie w środku nocy i zaczyły wcinać maszkyty, aż niy zmłóciły łostatnigo z czekoladowych, świóntecznych jajec. Potym poszły nynać, łobróciły sie pycholami do ściany i tyż bezto zajónc sie niy kapnół, wto tukej tak naprowdy jes maszkytożercóm.

- Wyyyyyyy... – próbowoł coś ryknóńć zajónczek, ale niy doł rady dokóńczyć. Bajtle ciepły sie na niego i zaczyły go ściskać, halać i całować wiela wlazło, dziynkujónc mu za maszkyty i świónteczno wizyta.

I tak tyż tego wojowniczego hazoka w Niydziela Wielkanocno udobruchały, a potym, jak go już puściły, poszły na Mszo do kościoła. Ale – kryć tego niy bydymy - z farorzowego kozanio za wiela niy spamiyntały, bo myślami były już kaj indzij.

Kaj? Przi planowaniu wodnyj kampanii na dziyń nastympny, bo śmigus-dyngus – przinajmij dlo bajtlów – to je przeca świynto rzec.

Kóniec

Piotr Drzyzga