Jezus ze drżeniem bierze krzyż w ramiona, Usty całuje, chociaż na nim skona. Lecz swoją śmiercią Imię Ojca wsławi A ludzi zbawi.

Już przynieśli drzewo męki... teraz, jak każdy skazany, musi nieść je Jezus.

Duża i ciężka belka gniecie Jego ramiona, poranione biczowaniem.

Jezus milczy nadal, bez oporu czy skargi rusza w drogę  z rękoma przywiązanymi do krzyża. 

Mistrzu, już bez słów uczysz przyjmować nie tylko radości i pociechy, ale także ból i trudności.