Żyjąc sobie samemu, bez bliskiej osóbki w życiu {przyjaciela czy dziewczyny/chłopaka} twierdzimy często że tak nam dobrze i wszystko jest wporządku. Przy okazji stajemy się często niewolnikami jakichś używek czy rzeczy i uważamy że wreszcie to jest to czego szukaliśmy. Lecz zdanie z powyższego rysunku jest jak najbardziej prawdziwe.

Nic tak nie uszczęśliwia jak miłość, przyjaźń, dawanie dobroci. Chciałbym bardzo żebyście się wypowiedzieli na ten temat, czy życie bez bliskiego przyjaciela czy chłopaka/dziewczyny, tudziez męża/żony jest ok dla was? Bo mi się wydaje że zostaliśmy stworzeni aby łączyć się w pary, tworzyć rodzinę, przekazywać życie, kochać. Gdyby tak nie było to nie pisałbym tego artykułu, bo też nigdy bym się nie urodził....