Szperam w wolnych chwilach w internecie, piszę listy, co jakiś czas wychodzę "na real" nawet nie tyle aby zebrać nowe materiały na powołanie, ile samemu wyrobić sobie zdanie nt. powołania. Wszak czasem przychodzi mi coś radzić pytającym na forum czy poprzez e-mail. W jednym z ostatnich maili znalazłam zdanie, które bardzo mnie zadziwiło, a wręcz zaniepokoiło:

Jest to więc sakrament [kapłaństwo/małżeństwo - przyp.], a konsekracja nie jest sakramentem - z prostej przyczyny, bo to nie ZNAK rzeczywistości niewidzialnej, ale sama Rzeczywistość.

Do tej pory wydawało mi się, że powołanie mamy jedno - do świętości i to jest naszym Celem. Natomiast formy jakie przybierze dążenie do tego Celu są indywidualne, niemniej są one równe. Wybór życia konsekrowanego czy małżeństwa niesie ze sobą ten sam trud dążenia do świętości - tyle samo na danej drodze zakrętów, tak samo będą nam się zdarzać momenty przytłaczania i tak samo często będziemy się uśmiechać.

Może nawet skłaniałabym się aby powiedzieć, że przypieczętowanie swojej drogi Sakramentem niesie wyższą godność niż akt woli ludzkiej zawarty w złożonym ślubie - niemniej to sprawa poboczna i dla samego sedna - dążenia do Pana Boga - nieistotna. Bo powołanie jawiło mi się jako"mapa dojścia" do zbawienia, którą to mapę zależnie od naszych predyspozycji/zdolności/doświadczeń/umiejętności na różne sposoby (formy realizacji) czytamy/wykorzystujemy aby osiągnąć Cel.

Ale powiem szczerze, że gdy przeczytałam przytoczone wyżej słowa siostry zajmującej się powołaniami nagle sobie uświadomiłam, że piszemy o dwóch różnych światach. Bo jeżeli mówimy o Rzeczywistości, która już się dzieje (w przypadku życia konsekrowanego) i o Znaku Tej Rzeczywistości - który jako znak musi być jedynie odblaskiem, dalekim cieniem, zapowiedzią ale jeszcze nie realizacją (w przypadku Sakramentu czy Kapłaństwa czy Małżeństwa) to życie konsekrowane musi być dalece doskonalszą formą życia nad każdą inną, nawet tą, którą ja bym ceniła wyżej. Mi tu jednak coś nie gra ;)