O jutra zaczyna się sesja, a ja dziś ją skończyłam. Coroczny system eliminacji studentów zanim się aktywował został rozbrojony. Drugi raz udał mi się ten wyczyn, choć jak zwykle miałam ostatnich dwóch tygodni serdecznie dość. Uważam, że niedziela jest dniem świętym ale zmusiłam się i poszłam walczyć o zwolnienie z egzaminu, który i tak wszyscy obleją. Było trochę bardziej niż trudno ale udało mi się wyjść z wpisem i na tym mój bój egzaminacyjny w tym semestrze się skończył. Teraz pozostała jeszcze "kosmetyka" oraz ostatni egzamin na drugich studiach, ale to potem.

Martwi mnie moja reakcja. Wredna się robię. Na zaocznych jest chłopaczek, który zjadł wszelkie rozumy (taki to on och i ach!) skromnością to on nie grzeszy i raczej ma zachwiane pojęcie równowagi, przerasta go chyba ambicja. Kilka razy go spotykam bo widocznie nic poza uczeniem się robić nie musi (wszak umie cały tydzień na uczelni przesiedzieć) kiedy to chwalił się wykładowcom jaki to on super i w ogóle ta pozostała hołota z uczelni przy nim może się schować. O ile na początku irytował mnie włazidupskiem u każdego wykładowcy o tyle jak kilka razy byłam świadkiem jego miłego wysławiania się o sobie i pozostałych, znielubiłam człowieka. Pakowaliśmy z K. sprzęt po skończonych dyskusjach z wykładowcą, wiedzieliśmy, że zaliczyliśmy, a tu nagle ten chłopaczek się pojawia w drzwiach i prosi doktora na rozmowę. Rozmawiali o egzaminie i jaki procent z przygotowanych przez nich 100 pytań pojawi się na egzaminie, niczego oczywiście nie wskórali, ale... no ale ja wychodząc chciałam mu rzucić, że skoro z niego taki hiper programista w Javie to dlaczego do tej pory żadnego programu nie oddał i nie ma przedmiotu już zaliczonego? Oj jak ja chciałam mu wczoraj dowalić... mimo, że współczuję, iż musi pisać ten egzamin bo on nie będzie ani miły ani prosty... < mrówka wredota na koniec >