Mi te rozważania idą jak krew z nosa. Ale nie narzekam bo lubię wyzwania, choć zawsze zastanawiam się, czy nie sieję już jakiejś herezji, póki co skarg jeszcze chyba nie było.

Siedziałam i pisałam o ciszy (w czwartek myślałam, że jednak o czymś innym napiszę, wczoraj natomiast miałam głowę pomysłów na ujęcie tematu ale nie miałam motywacji, żeby zacząć) i bardzo, bardzo chciałam napisać tekst z linkiem do Czerwonego Tulipana a dokładniej do "Songu o ciszy" [.mp3, 3.6Mb] ale doszłam do wniosku, że wtedy to administrator już na pewno urwałby mi łeb. Więc tylko tutaj zacytuję, piosenkę którą bardzo szanuję.

Wy mnie słuchacie, a ja śpiewam tekst z muzyką.

Taka konwencja, taki moment, więc tak jest.

Zaufaliśmy obyczajom i nawykom,

już nie pytamy czy w tym wszystkim jakiś sens.

A ja zaśpiewać dzisiaj chcę w obronie ciszy ,

choć wiem: nie pora, nie miejsce i nie czas

Lecz gdy się milczy, milczy, milczy to apetyt rośnie wilczy

na poezję, co być może drzemie w nas

Bo gdy się milczy, milczy, milczy to apetyt rośnie wilczy

na poezję, co być może drzemie w nas

Przecież dosyć już mamy huku i jazgotu.

Ale gdy cicho, to źle i głupio nam,

jakby się zepsuł życia niezawodny motor,

coś nie w porządku jakbyś był już nie ten sam.

Cisza zagłusza, sam już nie wiesz jaki jesteś,

więc szybko włączasz wszystko co pod ręką masz.

Bo gdy się milczy, milczy, milczy to apetyt rośnie wilczy

na poezję, co być może drzemie w nas

Bo gdy się milczy, milczy, milczy to apetyt rośnie wilczy

na poezję, co być może drzemie w nas

Gdy kiedyś nagle łomot umrze w dyskotekach,

do siebie nam dalej będzie niż do gwiazd.

Zanim coś powiesz tak jak człowiek do człowieka,

cisza zgruchocze i wykrwawi wszystkich nas.

Dlatego uczmy się ciszy i milczenia.

To siostry myśli świadomości przednia straż.

Bo gdy się milczy, milczy, milczy to apetyt rośnie wilczy

na poezję, co być może drzemie w nas

Bo gdy się milczy, milczy, milczy to apetyt rośnie wilczy

na poezję, co być może drzemie w nas ( 2x)

sł. Jonasz Kofta; muz. Andrzej Zarycki