Z jednej strony - jestem ojcem malucha, którego trzeba odprowadzić do przedszkola, pocieszyć, zachęcić, ośmielić, żeby te pierwsze dni adaptacji przebiegły jak najmniej boleśnie. Bo to będzie dla niego dobry czas. Z drugiej - czuję, że sprawiam mu zawód, jakbym go porzucał, powodował cierpienie i sam potrzebuję pocieszenia, zachęty, ośmielenia...

I tak sobie niby dobrze radzę, bo moja Żona to dopiero przeżywa...

Nasłuchałem się tych historii o pierwszych dniach w przedszkolu od różnych znajomych. Nastawiałem się, niby wiem co mam robić... I co z tego? Ale oprócz ciepłego, choć zdecydowanego pożegnania w przedszkolu jest jeszcze cały czas dyskusji porannych przed wyjściem, gdzie trzeba ważyć proporcje między miękkim zachęcaniem do współpracy, a zmieszczeniem się w nieugiętych ramach wyznaczanych przez zegar. Albo wieczornych rozmowach kręcących się wokół: "już nigdy w życiu nie pójdę do przedszkola". I tu grunt już niepewny: czy używam dobrych słów? dobrego tonu? w dobrą stronę prowadzę? Przecież to nic dziwnego, że dla malucha to przeżycie, że to nowa sytuacja, że w domu z mamą nie było mu przecież źle, że on choć nawet chce, to tęskni i jest mu trudno. Rozumiem go...

I przeżywam rozdwojenie też w tej kwestii, że wyobrażam sobie, co robiłby kochający Bóg ze mną, który mam jakieś tam życie, w którym nic złego się nie dzieje, ale, które musi się zmienić na coś innego, też dobrego, ale w perspektywie niezbędnego, bo pozwalającego bardziej dojrzeć w kochaniu. I ja stawiam opór, nie rozumiem czemu mi to robi, nie współpracuję, żalę się... No jak dziecko. I nie dziwię się...

Może Bogu też serce się kraje, kiedy widzi nasz lęk przed zmianami w życiu? Ale jednak nie zatrzymuje tych zmian. Na szczęście On wie wszystko i wie co robić. Szkoda, że i ja nie mogę mieć takiej pewności tego, jaka droga jest najlepsza...