Ja wiem, że "miłość" to zwrot wyeksploatowany. To słowo używane tak często, że już naprawdę nie kojarzymy czym prawdziwa Miłość jest. A dziś tak tematycznie nasuwa się pytanie czym jest miłość "ojcowska".

Relacja syna z ojcem to jest coś niesłychanie potężnego. Piszę to myśląc o mojej relacji z tatą, o tym jak bardzo mnie ukształtował. Większości rzeczy nie lubię. Większość chciałbym zmienić. Ale ten wpływ jest tak potężny, że w większości przypadków mogę robić albo tak jak on, albo wprost przeciwnie, nic pomiędzy. Mozolnie uczę się postępować po prostu po swojemu, w wolności, bez znaczenia czy postępuję jak on, czy tak jak on by nie postąpił, albo jak powinien był postąpić. Z kolei jak patrzę na relację z moimi synami, to wydaje mi się, że nie jestem jako ojciec taki ważny. Oni są tacy samodzielni, tacy indywidualni... Paradoks, nie?

Ale przede wszystkim chodzi o to, że jakość relacji z ojcem przekłada się chyba mocno na postrzeganie Boga-Ojca i relacji z Nim. Jak nie myśleć o Nim, jako o Odległym Gościu Za Wielką Gazetą, do którego się próbuje mówić (pacierze co wieczór), który chyba to słyszy (tak uczą na religii), który możliwe, że nawet słucha (też tego uczą), ale nic z tego nie wynika. Ze swoimi problemami muszę żyć sam. Wydaje mi się, że wiele osób tak myśli. Miłość ojca bywa postrzegana jako komunikaty w stylu: "nie płacz, nic się przecież nie stało!", "a czemu z matmy masz czwórkę? (gdy reszta świadectwa to piątki)", "daj mi teraz spokój, idź to sam załatwić", "ciszej tam, bo zaraz wstanę i zrobię porządek jeden z drugim!". Miłość ojcowska = surowa.

Ja wiem, że romanse spłyciły temat. A zwrot "i odtąd żyli długo i szczęśliwie" jest totalnym przekłamaniem sugerującym, że "mieli święty spokój". Ale naprawdę życzliwość, troskliwość, czułość i wyrozumiałość naprawdę SĄ przejawami Miłości. Także rodzicielskiej, także małżeńskiej, także "do bliźniego swego". Nie ma tak, że "w imię miłości" muszę wykazywać się bezwzględnością czy chamstwem. I nie mówię o pojedynczych sytuacjach. Rodzic musi bywać stanowczy - to jasne. Ale jeśli zapomina o pozostałych aspektach, to sorry - to już nie jest Miłość.

I uświadomienie sobie tego, to już pierwszy krok w dobrą stronę.