czyli wiersz o majstrze

Majster to w gwarze poznańskiej mistrz. Każdy z nas go potrzebuje. To ktoś, kto nauczy, podzieli się doświadczeniem, pokaże właściwy kierunek. Tytuł postu pochodzi z wiersza Tadeusza Różewicza Ocalony (1947 r.). 

Mam dwadzieścia cztery lata 
ocalałem 
prowadzony na rzeź. 

To są nazwy puste i jednoznaczne: 
człowiek i zwierzę 
miłość i nienawiść 
wróg i przyjaciel 
ciemność i światło. 

Człowieka tak się zabija jak zwierzę 
widziałem: 
furgony porąbanych ludzi 
którzy nie zostaną zbawieni. 

Pojęcia są tylko wyrazami: 
cnota i występek 
prawda i kłamstwo 
piękno i brzydota 
męstwo i tchórzostwo. 

Jednako waży cnota i występek 
widziałem: 
człowieka który był jeden 
występny i cnotliwy. 

Szukałem nauczyciela i mistrza 
niech przywróci mi wzrok słuch i mowę 
niech jeszcze raz nazwie rzeczy i pojęcia 
niech oddzieli światło od ciemności. 

Mam dwadzieścia cztery lata 
ocalałem 
prowadzony na rzeź. 

Dramatyczne doświadczenia wojny i okupacji wprowadziły wielki zamęt w serca młodych Polaków (Kolumbowie. Rocznik 20). Trudno w takich warunkach dorastać. Trudno we właściwy sposób budować świat wartości. Stąd pomieszanie pojęć. Stąd potrzeba "nauczyciela i mistrza", którzy ponazywa wszystko na nowo. 

A jak to wygląda dzisiaj? Problem pozostał. Zamęt w sercach ludzi jest ogromny. Świat staje na głowie. Pięknie oddaje to fragment piosenki Persona non grata zespołu Luxtorpeda: 

Królestwo ludzi robi cywilizacyjny krok
Czas pochylić się nad bezbronnymi
Prawa zwierząt rozjaśnią mrok
Roztaczający się nad cierpiącymi

Rano zlinczowali pracownika rzeźni
Brutalnie kroił mięso na porcje
A już nocą ci sami dobroczyńcy
Legalizowali dla ludzi aborcję

Poszukiwania Mistrza, który "odzieli światło od ciemności" trwają. Gdzie go znaleźć? Może warto wrócić do źródła. Po prostu wrócić do Boga. Wtedy Bóg rzekł: «Niechaj się stanie światłość!» I stała się światłość. Bóg widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności (Rdz 1,3-4).