"Przygotujcie drogę Panu, dla Niego prostujcie ścieżki'" (Mk 1,3b)

Byłoby cudownie, gdyby te nasze ścieżki życia dało się wyprostować raz na zawsze. Wtedy można by się było zdobyć nawet na jakiś większy wysiłek, a potem mieć już spokój do końca życia. Niestety, wysiłek prostowania dróg trwa przez cały czas. Bo tak to się jakoś dziwnie składa, że jeśli przez chwilę jest prosto, to zaraz się okazuje, że tu i ówdzie wyskoczy jakiś garb, z jednej strony się urwie, z drugiej się wykrzywi. Dobrze, że narzędziem pomocnym nam w tym zadaniu są sakramenty, a zwłaszcza sakrament pokuty. Musimy sobie jednak uświadomić, że najważniejszym celem, dla którego podejmujemy ten wysiłek prostowania dróg, naszego nawracania, powinien być Bóg. To ze względu na  Pana Boga powinnam klękać u kratek konfesjonału, aby Jego przeprosić za popełnione grzechy, a nie dlatego, że odczuwam z tego powodu dyskomfort sumienia. To miłość do Boga powinna być motorem naszego działania, wszystko inne ma drugorzędne znaczenie.