Nie ma chyba człowieka, który choć raz  w życiu nie wypowiedziałby tego zdania. Zwykle używamy go w kontekście negatywnym, rzadko jesteśmy "mile zaskoczeni". Wyraża ono źródło naszego rozczarowania, rozgoryczenia, którym są nasze niespełnione oczekiwania czy to wobec Boga czy wobec innych ludzi. Powinniśmy jednak zastanowić się nad tym, czy nasze oczekiwania tak do końca sa realne, czy czasami nie są to tylko pobożne życzenia a my cierpimy na własne życzenie, bo wyobrazliśmy sobie coś, co nigdy nie miało miejsca. Uczniowe z dzisiejszej Ewangelii też mieli mylne wyobrażenie o Jezusie. On nigdy nie deklarował się jako przywódca polityczny, to oni sami widząc jego moc i nadzwyczajność wymyślili sobie, że wyzwoli ich z niewoli politycznej.
Jakie są nasze oczekiwania wobec Boga? Czy nie traktujemy Go jak "dobrego wujka", który powinien spełniać nasze życzenia? Owszem, powinniśmy Boga prosić o to czego nam potrzeba, ale dodawać "Panie, nie moja, ale Twoja wola niech się stanie". Czy będziemy mniej cierpieć, gdy nie otrzymamy tego o co prosiliśmy? Pewnie nie, ale będziemy na to patrzeć z innej perspektywy, że Bóg uznał, że nie jest to dla nas dobre, a On wie lepiej od nas.
 A nasze oczekiwania wobec innych ludzi? Można powiedzieć, że najlepiej niczego się nie spodziewać, wtedy nie będziemy cierpieć, gdy tego nie otrzymamy, ale przecież to nie o to chodzi. Mamy prawo oczekiwać od współmałżonka, że jeśli ślubował nam wobec Boga miłość, wierność i uczciwość małżeńską, to tej przysięgi dotrzyma, ale już nieroztropnością byłoby wymagać, żeby podzielał nasze zainteresowania czy zarabiał "kokosy", zapewniając nam dostatnie życie. Podobnie z oczekiwaniami wobec naszych dzieci. Mamy prawo domagać się od nich szacunku, uczciwości, wykonywania swoich obowiązków, ale też powinniśmy uważać, aby naszych własnych ambicji nie przenosić na dzieci. Pozwolić im być sobą. Wtedy może nasz ból, rozczarowanie będzie mniejsze.