"Wtem jacyś ludzie niosąc na łożu człowieka, który był sparaliżowany, starali się go wnieść i położyć przed Nim" /Łk 5,18/

Czasami czuję się gorzej niż ten paralityk. On przynajmniej miał wiarę, miał determinację i przyjaciół, którzy nie zważając na nic, za wszelką cenę próbowali mu pomóc.

Ja nie mam ani takiej wiary, ani takiej determinacji, ani kogoś, kto mógłby mnie zanieść przed Pana. Może jeszcze jedna, dwie osoby starałyby się jakoś pomóc, ale nie aż tylu. Zwykle to ode mnie wszyscy oczekują pomocy, zrozumienia, wysłuchania, pocieszenia, a nikt nie przyznaje mi prawa do posiadania własnych problemów a już na pewno nie wyraża chęci pomocy, bo przecież wszyscy twierdzą, że sobie poradzę.